In de stille voutekamer
alléén met haar gedachten.
Haar oudste dochter,
voorovergebogen,
door slaap overmand.
Ze kijkt door het raam
speurt naar enig teken
van leven, maar buiten
blijft alles stil, ongewoon stil;
zelfs geen koe die loeit,
geen hond die blaft.
Is ze wakker, droomt ze?
Heeft ze geslapen, hoelang?
Waarom zit haar dochter
bij haar bed?
Ze kucht, ze zucht,
de stilte wordt gestoord.
Een vage ochtendzon
streelt de contouren
van haar bed,
het bruidsbed, waarin
al haar kinderen
in liefde, werden verwekt.
Hoe lang geleden?
Lang, heel lang,
méér dan zeventig jaar.
Van de negen, bleven
er zeven in leven.
Waarom toch haar dochter
hier aan haar bed?
Samen, hoe lang
waren zij samen? Jan,
haar lieve man
en zij zijn jonge, mooie bruid?
Ze strekt haar handen
en kijkt verschrikt
naar hun rimpelige huid.
Stil, zo stil, is het
om haar heen.
Waar zijn de kinders,
ze ziet er geen.
Spelen ze buiten in de wei?
Geen lach, zelfs
geen kindergeschrei.
De voutekamer
baadt nu in het licht
“dag Jan, dag lieve Jan.
Kom je mij dan
eindelijk halen?"
"Zolang heb ik op jou gewacht,
zovele dagen, maanden, jaren.
En die stilte Jan, indringend,
soms niet te verdragen.
Ze strekt haar handen,
geen rimpels meer.
Ze hoort muziek,
geen stilte meer
Aan Jan’s arm jong en sterk
verlaten zij samen
de bruiloftskerk.
ria - 20.11.07
