Aan de Overkant

Het is niet alleen
het heengaan,
de lege plaats...,
maar het achterblijven
en niet weten

hoe daar, aan de overkant
de Liefde nu zal heten,
hoe ze wordt beleefd.

jij liefste, die zo lang
met mij
verbonden hebt geleefd;
ben ik nog aanwezig
in uw nieuwe hart?

zie dan mijn leegte,
de grote eenzaamheid,
mijn diepe smart?

laat me niet alleen,
al ben je reeds
aan de overkant;
liefde sterft immers nooit.

voel je de kracht
van mijn gebed, om uwentwille,
mijn liefde voor jou
die nooit verdwijnen zal.

o mijn liefste,
jij die reeds 'thuisgekomen bent'
smeek God, voor mij
om Zijn zegen.

wie weet
hoelang mijn weg nog zal duren?
mijn geliefde,
wanneer
kom ik jou weer tegen?


uit: ''over de grenzen van de dood'' 2006


dit is een fictief gebeuren,
gelukkig zijn we nog samen
ria

De stille voutekamer

In de stille voutekamer
alléén met haar gedachten.
Haar oudste dochter,
voorovergebogen,
door slaap overmand.

Ze kijkt door het raam
speurt naar enig teken
van leven, maar buiten
blijft alles stil, ongewoon stil;

zelfs geen koe die loeit,
geen hond die blaft.
Is ze wakker, droomt ze?
Heeft ze geslapen, hoelang?

Waarom zit haar dochter
bij haar bed?
Ze kucht, ze zucht,
de stilte wordt gestoord.

Een vage ochtendzon
streelt de contouren
van haar bed,
het bruidsbed, waarin
al haar kinderen
in liefde, werden verwekt.

Hoe lang geleden?
Lang, heel lang,
méér dan zeventig jaar.

Van de negen, bleven
er zeven in leven.
Waarom toch haar dochter
hier aan haar bed?

Samen, hoe lang
waren zij samen? Jan,
haar lieve man
en zij zijn jonge, mooie bruid?

Ze strekt haar handen
en kijkt verschrikt
naar hun rimpelige huid.

Stil, zo stil, is het
om haar heen.
Waar zijn de kinders,
ze ziet er geen.

Spelen ze buiten in de wei?
Geen lach, zelfs
geen kindergeschrei.

De voutekamer
baadt nu in het licht
“dag Jan, dag lieve Jan.
Kom je mij dan
eindelijk halen?"

"Zolang heb ik op jou gewacht,
zovele dagen, maanden, jaren.
En die stilte Jan, indringend,
soms niet te verdragen.

Ze strekt haar handen,
geen rimpels meer.
Ze hoort muziek,
geen stilte meer

Aan Jan’s arm jong en sterk
verlaten zij samen
de bruiloftskerk.

ria - 20.11.07

Aan het sterfbed van mijn moeder,

Ze was een lieve, attente vrouw,
een zorgzame moeder, bekommerd
en hartelijk voor elke mens op haar weg.
Iedereen hield van haar,
en zelf had ze een groot hart,
letterlijk maar vooral figuurlijk.

Dat hart was zwak en ziek,
reeds vele jaren, en toch
bleef ze aandacht hebben voor iedereen.
Hoeveel maal in het ziekenhuis,
dat laatste jaar?
Vijf, misschien wel zes keer.

Die laatste maal, het was december,
de kerstwensen waren net geschreven,
alles lag klaar voor het grote feest.
En weer ging het mis, en
weer maakten we de korte trip
naar de kliniek. De laatste?

Haar hart, doodziek, maakte bokkesprongen.
Als ik ’s nachts bij haar waakte,
zag ik de op de monitor Hoge Cijfers staan.
Dat zieke, oude hart dat maar niet rusten kon.
Ze was zo blij dat ik bij haar was.

Kleine handelingen, lippen bevochtigen,
luisteren naar wat ze zei.
Voorbidden, omdat ze zelf bijna
niet meer spreken kon.
Haar hand vasthouden en zeggen
hoeveel ik van haar hield.

Mijn lieve moeder, hoe dikwijls
had zij niet aan ons ziekbed gezeten,
dag en nacht, toen de oorlog ten einde liep.
Nu zat ik hier bij haar,
terwijl het leven zacht uit haar weggleed.

Ik vraag je vergiffenis
voor alles waarmee ik je pijn deed
in het verleden, omdat ik
soms te weinig geduld had,
niet liefdevol
genoeg was tegenover jou.

Hier op dit ultieme uur,
wij beiden, verbonden in
oprechte liefde en
gedragen door hetzelfde
geloof en vertrouwen,
en door de zekerheid
dat dit niet het einde is.

Haar aardse reis, loopt
nu ten einde, terwijl
ik bij haar mag zijn.
Ik zal je erg missen, moeke
maar al het waardevolle
draag ik levendig
met me mee,
voor de rest van mijn leven.

Wacht jij later mij op?
ria

juli 2005

Sterven

Voor ieder die een geliefde achterliet...

Als je naar de zon kijkt
moet je de ogen sluiten,
zo verblindend...

Als je hier bent
aan de overkant
schijnt de zon,
zonder te verblinden,
en je loopt geen gevaar
voor zonnebrand.

Je wandelt in het licht
dat je verwarmt,
en met vreugde overlaat.
De bloemen zijn
getooid met prachtige kleuren
die ik vroeger niet kende.
Er is zoveel schoonheid
die ik nooit eerder heb vermoed.

'Hemels'
zo wordt dit Paradijs genoemd.
En het geluk,
is van zo'n intense grootheid,
dat je het niet kunt uitdrukken
in de woorden van mensen.

Dicht bij God,
die zelfs met deze nieuwe ogen
verblindend is.
Daarom buigen wij in eerbied
voor Hem,
die alles heeft gemaakt
en in stand houdt.

De engelen, zij zijn de wachters
van dit Paradijs,
zij vervullen hun taken,
zoals wij op aarde
de onze hebben vervuld.

Muziek, van ongekende schoonheid
vloeiend als de liefde
die hier heerst onder elkaar.

Ween niet, mijn geliefde
als je met mij zou kunnen delen
in dit hemels geluk,
zou je weten dat tranen overbodig zijn.

Tenzij je tranen van geluk weent
om wat reeds mijn deel is
en ooit jouw deel mag zijn.
Omdat GOD liefde is,
en altijd zal zijn.

Open jullie harten voor Hem,
die je ooit zal binnenleiden
in dit Paradijs.
HIJ is DE WEG!

ik weet niet waarom deze gedachten
mij plots vervullen,
ik schrijf ze in deemoed neer.

ria - 8 juli 2006