Mijn zoon

Ik draag je in mijn hart
mijn kind, al ben je
niet uit mij geboren;
vanaf ‘t eerste ogenblik
heb ik jou oprecht bemind.
Voor immer, zullen wij
elkaar toebehoren.

Wat is de liefde toch
een groot en wonder geschenk
dat mensen zó van elkaar
kunnen houden,
geen grenzen, geen barrières,
wel delen met mekaar
en elkaar toebehoren.

Jij kwam in ons gezin,
als jongste van de bende.
Al gauw had je dolle pret,
slechts één probleem,
je hield niet van je bed.

Je nestelde dan bedeesd
tussen vake en moeke in.
Het leek wel of het zo
al jaren was geweest.
Jij hoorde erbij,
zo voelden wij het aan,
voor ons, voor jou, had
niets mooiers kunnen bestaan!

Het was een heerlijke zomer,
toen je bij ons kwam.
Je speelde zo graag in de tuin,
met zussen en broer…en
al was je huidskleur bruin
de zon deed je zo mooi blozen.

Wat een liefde, wat een vreugde,
wij hebben voor elkaar “gekozen”

Vele jaren zijn voorbij gegaan,
weldra word je dertig,
en al koos je ook
je eigen weg te gaan
de band werd alsmaar sterker.

Ik denk zo graag terug
aan dat jongetje van twee,
met zijn oogjes als sterren
en de stralende glimlach,
die bracht hij uit
het verre India mee.

Ik wens je veel geluk, mijn zoon,
waar ik zoveel van hou;
Mijn hart is vervuld van
dankbaarheid,
om wie je bent, om wat je geeft;
“daarom” hou ik van jou!

Al woon je niet meer
in de buurt, ons huis,
eens jouw thuis,
staat altijd voor je open.

Af en toe ben je er weer,
nog dikwijls,
laat ons hopen…

mam. - 23.2.2006

Mijn kind

Ik mis je

in gedachten ben ik zo vaak bij jou,
jij kan niet vermoeden
mijn kind, hoe dikwijls ik aan jou denk.

ik weet dat je gelukkig bent en dat
is voor een moeder wel het allerbelangrijkste.

maar toch, mijn kind, hoe ouder ik word,
hoe meer ik je mis in de kleine dingen
van elke dag, gewoon vertellen
en naar elkaar luisteren,
als vriendinnen onder elkaar.

jij hebt jouw drukke leven, ver weg,
over zee en oceaan en al weten we wel hoe en
waar je leeft, toch gaat er veel aan ons voorbij
want de afstand brengt ook vervreemding mee.

jij denkt dat je nog weet hoe wij leven,
maar wij worden ouder, soms ook ziek,
jij kunt er dan niet zijn.
soms zelfs, laten we het jullie niet weten
opdat je niet te ongerust zou zijn.

zo groeit er, ongewild, vervreemding,
want jij hebt je drukke leven en de
vluchtige kontakten kunnen niet verhinderen
dat we steeds minder van elkaars leven weten.

ik heb ermee leren leven,
want ik wil jouw geluk niet verstoren,
maar gemakkelijk is het niet.

als we nog wat ouder, misschien heel ziek
zullen zijn, als onze laatste dag aanbreekt,
zal jij waarschijnlijk niet aanwezig zijn.

zoals wij allemaal stonden rond het sterfbed
van mijn moeder, die dat zo had gehoopt.

ik heb leren leven met de gedachte
dat jij er misschien niet zult zijn.

maar weet mijn kind, dat ik dit alles slechts
aankan, omdat ik zoveel van je hou
en jouw levenskeuze respekteer.

leef jouw leven, in en met je gezin,
vervul de opdrachten die je zijn toevertrouwd
en wees gelukkig met elkaar.

ik blijf elke dag aan je denken
en voor jullie bidden.

je moeke
07.02.06

Een oud maar mooi geschenk

juni 2007
bedolven
onder de
witte rozen,
"Guirlande
d'amour"






Jaren geleden kregen we van een goede vriend
een oude watersteen in blauwe hardsteen,
met was aanpassingen werd hij in de tuin ge-
plaatst, waar hij 's zomers zorgt voor een
heerlijke watertoets en 's winters als
voederplaats voor de vogels, die er dan ook
talrijk op afkomen. Kijkt U mee?


Hier fluit
AMADEUS
onze fliere-
fluiter
"watermusic"
en de
appeltjes
groeien
'als kolen'!




















metamorfose - januari 2009


enkele
dagen
later










maart 09
het voederen
is voorbij,
maar nog
even wachten
op de waterpret

Zolang er kans is op vorst mag er geen water
in deze prachtige oude waterkuip, of de steen
zou kunnen barsten en dat zou echt zonde zijn.
Na de laatste nachtvorst komt Amadeus uit zijn
winterslaap en fluit hij zijn nieuwste water-
melodieën, terwijl er plantjes in het water
gedijen, vogels een bad nemen en libellen er
hun sierlijkste liefdesdansen opvoeren.

Dat noem ik genieten, doorheen elk seizoen,
zelfs als is het op een paar vierkante meter.
Alles leeft er!

ria - 22.03.09

Onze rozen, onze lievelingen...

De Claire Matin hebben we duchtig
gesnoeid dit jaar.
Het zal eventjes langer duren voor-
aleer deze roos opnieuw zal bloeien,
maar dan doet ze het overheerlijk
en heel lang. Op hoop van zegen.

Ik vlieg de tuin in!!!
ria

Zilverden

Het eerste deel van dit gedicht
heb ik eerder op dit blog geplaatst.
Het gaat nu vooral om het vervolg

deel 1.
Bomen sterven staande.

Nog zitten vogels in je takken en
streelt de wind je kale kruin.
Je staat zo statig en heel recht, toch
is de strijd voorgoed beslecht.
Geen zilver meer en ook geen toekomst,
stilaan wordt alles ondermijnd;
hoe kan het toch dat jij zo
langzaam-aan bent weggekwijnd?


Mooi was je in je frisse lentetooi,
maar meer nog hield ik van je
in de winter, als alles grauw en kaal
was en jij de zilver-trotse-den in
onze tuin, in wit of ijs, je winterkleed
met hier en daar en af en toe
een vonkje licht een straaltje zon.
zo hielp jij met hoop die winter overwon.


Ik heb de jaren niet geteld en evenmin
je lengte, acht hoog misschien en amper
twintig jaren jong, leek je zo sterk
en zeker van jezelf.
Heb ik je niet genoeg omarmd ? of
weinig ook bedankt, of was je van al
dat rechtop staan gewoon te moe,
ach, wat doet het er nog toe.


De laatste maanden werd je zilver
bruin, er rest nu enkel nog 'n kale kruin.
Maar ook je dode silhouet,
vind ik nog altijd mooi.
Ik wil je danken voor de jaren
vreugd' die jij ons schonk.
Al was je dan geen mens,
je leefde in het hart van onze tuin

08.06.04 ria.b


deel 2
Zilverspar, 2 jaar later,

Gekneusd, ontschorst, gehavend
over al je leden,
je bent er nog, al
hoor je dra tot het verleden.

Een bosduif, zilvergrijs en rond,
houdt even nog de wacht.
En koestert zich in de zon,
die heerlijk lacht.

Een foto, op jouw magere tak,
zij, goed gevoed
en mooi van veren
En jij, wat oog je nu toch zwak.

Regelmatig, in je dood skelet,
vogels die nog komen zonnen,
geen zacht, wel een gewillig bed
ach, geef je nu toch maar gewonnen,

Je ZIEL is weggevloden,
ieder jaar een beetje meer,
het doet wel pijn
toch zal er nooit een einde zijn.

Als je wordt gekapt, straks in de winter,
je wortels uitgerooid,
een nieuwe cyclus komt er aan.
En in de sky, meer horizon ontplooit.

Ik zal je missen, Zilverspar van ons !

ria
3 augustus 2005

Ver weg

Ze is het niet maar ze zou er gerust
voor kunnen doorgaan,
ons kleindochtertje in het verre Afrika.
Onze kinderen hebben niet graag dat ik
foto's plaats van de kleinkinderen.
Ik begrijp dat wel en doe het dan ook niet.

Mooi weekend,
ria

Open haard

Vroeger hadden wij een open haard,
zo gezellig, maar ook wel gevaarlijk
toen onze kinderen nog klein waren.

Een andere reden dat we de haard door
een houtkachel vervangen hebben,
is dat je veel meer stralingswarmte hebt
van de kachel, die in gietijzer (fond) is.

Bovendien jaag je de houtblokken ook niet
door de schouw, maar brandt een kachel zuiniger.

Nu ik dit nog eens overlees, een kachel is
natuurlijk ook gevaarlijk voor kleine kinderen,
alhoewel we er toch bijna allemaal mee opgegroeid zijn.

Ik weet niet op in Nederland dezelfde termen
gelden, als hier bij ons in Vlaanderen;
bv. een continue, een cuisinière, een duveltje
en een Leuvense stoof.
De volgende dagen kom ik terug met meer uitleg
en foto's over de verschillende soorten kachels.

Weet U er meer over, of hebt U foto's of
ervaring hierover stuur het mij gerust door,
dan verwerk ik het in een volgend artikel.

natuurentuin@scarlet.be

of

natuur.ria@gmail.com

Dank bij voorbaat,
ria

Wonder

De natuur, voor mij een wonder
een geschenk aan elke mens,
ik word er blij van en gezonder
en deel graag van die overvloed.

Als ik slenter in de tuin
de geuren veel, die mij bedwelmen
speelsheid, schoonheid, stil genieten,
het leven hier is rijk en goed.

Kleuren in al rijke tinten
vogelzang en bijen-zoem, nevels
die mij zacht omhullen, regen,
zon en hemel, die ons leven doet

Voor velen is dit slechts
een spel van de natuur,
voor mij veel meer, het steeds
vernieuwen van het scheppingsuur.

Dank mijn God,
wat ben je groot en goed.

ria
28 juni 2005