Een wonder

De natuur, voor mij een wonder
een geschenk aan elke mens,
ik word er blij van
en gezonder
en deel graag van die overvloed.

Als ik slenter in de tuin
de geuren veel, die mij bedwelmen
roepen herinneringen
en bevestiging
het leven hier is rijk en goed.

Kleuren in al rijke tinten
vogelzang en bijen-zoem,
nevels die mij zacht omhullen
regen, zon en
hemel, die ons leven doet

Voor velen is dit slechts
een spel van de natuur,
voor mij wel meer
het steeds weer vernieuwend
scheppingsuur.

Dank mijn God,
wat ben je groot en goed.
ria

uit mijn oude doos

Al staat er dan een slotje, ik kan het toch niet laten...

wilt U nog meer bloesems en blauwe luchten
bekijken ga dan naar:
http://ria39.blogspot.com

alles uit de tuin - 22.04.09
ria

LENTE

De lente is de tijd
van kleuren in onze tuin,
alles is uitbundig en fel,
de azalea's in rood en geel,
de lievelingskleuren van mijn man.
De tulpen die hen begeleiden,
en in dit jaar van warmte en zon
zo schitterend gedijen.

Maar de zomer,
als het maar even kan,
kleuren we in aquarel,
de rozen, de vaste planten
en de struiken,
ze kennen hun werk
en doen het goed en wel.

Over de herfst
wil ik nog even zwijgen,
maar ook die tijd
heeft een blazoen van kleuren,
ik haast me nu naar onze tuin,
om te genieten van
de aller heerlijkste geuren.

De meiklokjes, seringen
en nog veel meer,
brengen mij in vervoering,
keer op keer.

ria - 27.04.07

Een oud maar mooi geschenk

juni 2007
bedolven
onder de
witte rozen,
"Guirlande
d'amour"






Jaren geleden kregen we van een goede vriend
een oude watersteen in blauwe hardsteen,
met was aanpassingen werd hij in de tuin ge-
plaatst, waar hij 's zomers zorgt voor een
heerlijke watertoets en 's winters als
voederplaats voor de vogels, die er dan ook
talrijk op afkomen. Kijkt U mee?


Hier fluit
AMADEUS
onze fliere-
fluiter
"watermusic"
en de
appeltjes
groeien
'als kolen'!




















metamorfose - januari 2009


enkele
dagen
later










maart 09
het voederen
is voorbij,
maar nog
even wachten
op de waterpret

Zolang er kans is op vorst mag er geen water
in deze prachtige oude waterkuip, of de steen
zou kunnen barsten en dat zou echt zonde zijn.
Na de laatste nachtvorst komt Amadeus uit zijn
winterslaap en fluit hij zijn nieuwste water-
melodieën, terwijl er plantjes in het water
gedijen, vogels een bad nemen en libellen er
hun sierlijkste liefdesdansen opvoeren.

Dat noem ik genieten, doorheen elk seizoen,
zelfs als is het op een paar vierkante meter.
Alles leeft er!

ria - 22.03.09

Onze rozen, onze lievelingen...

De Claire Matin hebben we duchtig
gesnoeid dit jaar.
Het zal eventjes langer duren voor-
aleer deze roos opnieuw zal bloeien,
maar dan doet ze het overheerlijk
en heel lang. Op hoop van zegen.

Ik vlieg de tuin in!!!
ria

Zilverden

Het eerste deel van dit gedicht
heb ik eerder op dit blog geplaatst.
Het gaat nu vooral om het vervolg

deel 1.
Bomen sterven staande.

Nog zitten vogels in je takken en
streelt de wind je kale kruin.
Je staat zo statig en heel recht, toch
is de strijd voorgoed beslecht.
Geen zilver meer en ook geen toekomst,
stilaan wordt alles ondermijnd;
hoe kan het toch dat jij zo
langzaam-aan bent weggekwijnd?


Mooi was je in je frisse lentetooi,
maar meer nog hield ik van je
in de winter, als alles grauw en kaal
was en jij de zilver-trotse-den in
onze tuin, in wit of ijs, je winterkleed
met hier en daar en af en toe
een vonkje licht een straaltje zon.
zo hielp jij met hoop die winter overwon.


Ik heb de jaren niet geteld en evenmin
je lengte, acht hoog misschien en amper
twintig jaren jong, leek je zo sterk
en zeker van jezelf.
Heb ik je niet genoeg omarmd ? of
weinig ook bedankt, of was je van al
dat rechtop staan gewoon te moe,
ach, wat doet het er nog toe.


De laatste maanden werd je zilver
bruin, er rest nu enkel nog 'n kale kruin.
Maar ook je dode silhouet,
vind ik nog altijd mooi.
Ik wil je danken voor de jaren
vreugd' die jij ons schonk.
Al was je dan geen mens,
je leefde in het hart van onze tuin

08.06.04 ria.b


deel 2
Zilverspar, 2 jaar later,

Gekneusd, ontschorst, gehavend
over al je leden,
je bent er nog, al
hoor je dra tot het verleden.

Een bosduif, zilvergrijs en rond,
houdt even nog de wacht.
En koestert zich in de zon,
die heerlijk lacht.

Een foto, op jouw magere tak,
zij, goed gevoed
en mooi van veren
En jij, wat oog je nu toch zwak.

Regelmatig, in je dood skelet,
vogels die nog komen zonnen,
geen zacht, wel een gewillig bed
ach, geef je nu toch maar gewonnen,

Je ZIEL is weggevloden,
ieder jaar een beetje meer,
het doet wel pijn
toch zal er nooit een einde zijn.

Als je wordt gekapt, straks in de winter,
je wortels uitgerooid,
een nieuwe cyclus komt er aan.
En in de sky, meer horizon ontplooit.

Ik zal je missen, Zilverspar van ons !

ria
3 augustus 2005