In het stille huis aan de stille straat
woont een vrouwtje oud en versleten.
Haar blik, nog helder dwaalt over
het landschap voor haar deur,
en door het landschap van haar leven.
Waarom is zij zo stil? Waarom ook zo
alleen? Haar hart is groot, aan liefde
geen gebrek. En toch is zij alleen.
Haar deur staat altijd op een kier,
geen mens die dat wel merkt,
toch straalt haar lach naar iedereen.
Jij kleine, stille vrouw, ik heb je herkend.
Je bent mijn medemens,
voortaan wil ik van je houden.
Opdat je niet alleen zal zijn,
als je aan de grote reis begint.
En 'n glimlach je gelaat mag sieren,
terwijl je vol vreugde zeggen kan
"ook ik werd bemind"
ria 7 juni 2005
