Mijn vriendje

kijk
hoe deze
sportieve
eekhoorn
zich
vastklikt
tijdens
het eten!


ik prijs
mezelf
gelukkig
dat ik
een mens
ben.


klik op foto om te vergroten...

Ik wens iedere bezoeker tijdens dit
weekend, zon aan de hemel en in het hart.
ria

Onveranderlijke poëzie.

Vier uur en zondagnamiddag.
Misschien bijna voorjaar, misschien
zijn de wilgenkatjes te zien
aan dezelfde tak die ik zag
toen ik een knaap was van tien.

(Ik zat in de tuin bij de haag
roerloos gehurkt aan de sloot.
Op het water van liggend lood
zonder verloop draaide traag
de kleine papieren boot

met versregels vol die ik schreef,
een toegevouwen gedicht
naar nergens en niemand gericht
dat op het oppervlak dreef
tot het wegzonk uit mijn gezicht.)

Zondagnamiddag vandaag,
de tuin en de sloot en de haag
en de wilgekatjes. Ik zie
onveranderlijke poëzie.

Anton Van Wildenrode

Leven

Leven, het is gegeven zijn;
'omarm met liefde de broze dingen
van ons menselijk bestaan.'

In de ijle lucht en het blauw
van de hemel, gewoon maar zingen,
en voor ieder mens ook openstaan.

Het is de dingen noemen, ze beroeren
en met gulheid liefde geven.
Het is delen van armoe en van overvloed.

Gelukkig maken en daardoor beloond
worden met gelukkig zijn.
Leven - liefde - geluk,
en vooral tevreden zijn.


ria - 05.09.2005

Vasten

Feesten en vasten

Er zijn dagen om te feesten
en dagen om te vasten.
Als er verbondenheid is
met elkaar en met God,
dan mag het gevierd worden,
want dan is leven een feest.

Maar als de verbondenheid zoek is,
is het tijd om te vasten,
want dan zijn inkeer en omkeer
dringend nodig.

Je moet niet vasten
terwijl er leven is in overvloed.
Je moet dan danken.
Maar feesten
waar verbondenheid ontbreekt
is een leugen en een vlucht.

Auteur onbekend

Aan iedere bezoeker wens ik dagen
van inkeer en versobering,
naar lichaam en ziel.
Vasten noemen wij nu "Veertigdagentijd".
Minder op onszelf en meer op de
anderen gericht.
En voor hen die gelovig zijn:
"met God, Jezus als middelpunt, op weg
naar de bevrijding van Pasen."

ria
24.02.09

Tanka

Uit de oude doos

In het stille huis aan de stille straat
woont een vrouwtje oud en versleten.
Haar blik, nog helder dwaalt over
het landschap voor haar deur,
en door het landschap van haar leven.

Waarom is zij zo stil? Waarom ook zo
alleen? Haar hart is groot, aan liefde
geen gebrek. En toch is zij alleen.
Haar deur staat altijd op een kier,
geen mens die dat wel merkt,
toch straalt haar lach naar iedereen.

Jij kleine, stille vrouw, ik heb je herkend.
Je bent mijn medemens,
voortaan wil ik van je houden.
Opdat je niet alleen zal zijn,
als je aan de grote reis begint.
En 'n glimlach je gelaat mag sieren,
terwijl je vol vreugde zeggen kan
"ook ik werd bemind"

ria 7 juni 2005

Regen

Regen valt bij bakken uit de hemel,
komt niet klagen,
het is een zegen,
voor plant en gras en groen
voor mensen zonder verleden
en zij die strompelen,
zó, zonder iets te doen.


‘Wordt wakker’ mensen van deze tijd,
zien jullie het niet gebeuren?
De eenzaamheid en
de gesloten deuren.
Zelfs als de regen klettert op het dak,
of droogte mens tot stof herleidt,
geen haan die kraait,
ieder in zijn eigen hoekje
dat heet: “genoegzaamheid.”.


REGEN valt bij bakken uit de hemel;
de aarde wordt nu opgekuist,
Reikt ook uw handen,
weg met die gebalde vuist.
Het is nog niet te laat, veel
kan er nog gebeuren,
zoals het openen
van jullie deuren,
het ontgrendelen van jullie hart!

ria
25.06.06

CARNAVAL

Carnaval-Krysos,

lees op mijn andere blog.

Moederpoes

Deze leuke foto
deed mij denken
aan een oud tafereel.



Een tafereel van thuis, van lang geleden.

"Onze poes" had poesjes gekregen;
waar? in de mand,
onder de keukentafel
met het nog te strijken wasgoed.

Het was een leuk en vertederend gezicht,
maar, niet de geschikte plaats.

Dus, verhuisden we met zachte dwang,
moederpoes en haar kroost
op een paar wollige doeken
naar een meer geschikte omgeving.

Een nacht ging voorbij,
maar toen we 's morgens de gordijnen
aan het keukenraam wegschoven,
zat moederpoes reeds klaar
met heel haar kroost.

Eén voor één had ze hen, alle vier,
zo'n twintig meter ver gedragen.
Wie zou bij zo'n moederliefde
onbewogen blijven.

De wasmand werd poezenmand
en haar kroost groeide op in de
nabijheid van het grote nest,
het mensennest, waar zij, zo
dacht ze wellicht, ook thuishoorde.

Het was niet de mooiste,
maar wel de beste poes,
die ik ooit heb gekend.

ria - 20.02.09

Een mooie verhaal.

Tijdens overstromingen was er een dorp,
waar iedereen moest geevacueerd worden.
In dit dorp woonde er een oude man
helemaal alleen

Toen het water begon te stijgen
kwam zijn buurman met kar en paard
en bood de oude man aan,
om hem mee te nemen naar veiliger oorden.
Maar de oude man weigerde en zei:
"God zal mij wel redden".
De buurman vertrok zonder hem.

Niet lang daarna, het water stond reeds
twee meter hoog, kwam er een sloep
voorbij gevaren en de schipper bood
de man een plaats aan in zijn bootje.
Maar ook deze keer weigerde de oude man
en herhaalde hij:
" God zal mij wel redden." En hij
liet de sloep vertrekken zonder hem.

Het water begon nu snel te stijgen
en stond reeds tot aan de dakgoot.
De oude man was inmiddels tot op
zijn dak gekropen.
Nu kwam er een grote boot voorbij varen
en werd de man dringend aangemaand
om toch in die boot te stappen,
anders zou hij verdrinken.

Maar weer weigerde hij en zei:
" God zal mij wel redden."
En hij bleef koppig alleen achter,
boven op zijn dak.

Het huis, dat oud was en bouwvallig
begon te kreunen onder het geweld
van al dat water, tot het tenslotte
instortte en de oude man verdronk.

Toen hij bij God aangekomen was,
maakte hij zijn beklag en zei:
"God, ik heb op Uw redding gewacht
en Gij zijt niet gekomen."

Maar God antwoordde, " tot drie keer toe
ben ik bij U geweest om U te redden,
maar telkens hebt ge mijn hulp afgewezen.
Ik kwam met paard en kar, daarna per sloep
en zelfs toen ik per boot kwam
om U te redden heb je mijn hulp geweigerd."

De oude man boog beschaamd het hoofd.

Inderdaad, hoe dikwijls gaan wij niet voorbij
aan God's reddende hand,
die Hij ons aanreikt door medemensen..
En dan zeggen wij soms:
"God luistert niet naar mij."

Ik vond dit verhaal de moeite waard
om hier te vertellen, schreef Louise
op haar blog.

Met dank aan de onbekende auteur
en aan Louise, die het opdiepte!
Dit weekend neem ik even vrij...
Tot maandag, als het God belieft.
ria

De zon

Klik
hier-
onder:



ACHTER DE WOLKEN SCHIJNT ALTIJD DE ZON

Mijn gedichtje van vandaag
als een soort bezinning over de Schepping.

vriendelijke groet,
ria

Sterven

Voor ieder die een geliefde achterliet...

Als je naar de zon kijkt
moet je de ogen sluiten,
zo verblindend...

Als je hier bent
aan de overkant
schijnt de zon,
zonder te verblinden,
en je loopt geen gevaar
voor zonnebrand.

Je wandelt in het licht
dat je verwarmt,
en met vreugde overlaat.
De bloemen zijn
getooid met prachtige kleuren
die ik vroeger niet kende.
Er is zoveel schoonheid
die ik nooit eerder heb vermoed.

'Hemels'
zo wordt dit Paradijs genoemd.
En het geluk,
is van zo'n intense grootheid,
dat je het niet kunt uitdrukken
in de woorden van mensen.

Dicht bij God,
die zelfs met deze nieuwe ogen
verblindend is.
Daarom buigen wij in eerbied
voor Hem,
die alles heeft gemaakt
en in stand houdt.

De engelen, zij zijn de wachters
van dit Paradijs,
zij vervullen hun taken,
zoals wij op aarde
de onze hebben vervuld.

Muziek, van ongekende schoonheid
vloeiend als de liefde
die hier heerst onder elkaar.

Ween niet, mijn geliefde
als je met mij zou kunnen delen
in dit hemels geluk,
zou je weten dat tranen overbodig zijn.

Tenzij je tranen van geluk weent
om wat reeds mijn deel is
en ooit jouw deel mag zijn.
Omdat GOD liefde is,
en altijd zal zijn.

Open jullie harten voor Hem,
die je ooit zal binnenleiden
in dit Paradijs.
HIJ is DE WEG!

ik weet niet waarom deze gedachten
mij plots vervullen,
ik schrijf ze in deemoed neer.

ria - 8 juli 2006

De Slaapzaal

LINK naar de SLAAPZAAL

U kunt hierboven de link openen
naar een leuk versje
uit mijn tijd op kostschool.
ria

Nevel of Oog van God

Klik op onderstaande link
om het bericht te lezen,
dan komt U in mijn ander blog.
U kan er zo weer terug
als U dat wenst!

NEVEL of het OOG VAN GOD

Groetjes,
ria

Kleuren

Er is groen en er is gras,
er is rood en er zijn rozen,
geel schittert fel.
Het blauw is heel discreet,
en af en toe zie je mij blozen

Het is zó heerlijk
om te zien en aan te raken;
te vertroetelen
alsof men nog een baby was;
spelend in dat groene gras.

Vogels in concert, hoog en zuiver,
geen enkele valse noot;
het is alsof ik huiver!
En zie, gans onverwacht
een bloeiende roos, knalrood!
'Geluk', dát doet mij blozen!

Ik zit op het puntje van mijn stoel,
geniet in alle talen;
" Mijn God, ik weet u HIER,
al kom ik U ook tegen
in elk mensenhart.;

Ik wil U danken,
en blijvend over U verhalen."

ria - 25.06.06

Blauw en Liefde, valentijn2

wil
je
mij

l
e
z
e
n



klik op foto

Valentijn 1

k
l
i
k

op
de

f
o
t
o

Winternacht

Hier viel deze nacht weer sneeuw,
daarom nog een wintergedicht.
ria

Houden van...

Ik hou zo
van het kleine
en het tere,
van de eenvoud
die het siert.









Dit zijn de simpele
bloemetjes van de spirea,
die vroeg in de lente bloeien.
De struik waaraan ze groeien
is robuust en moet ieder jaar
duchtig worden gesnoeid.

Nooit was ik in staat
het frêle van deze bloemetjes
z0 vast te leggen.
Maar een digitaal oog,
sterk vergroot,
ontplooit schoonheid
tot in ieder meeldraadje;
een kunstwerk!

Ook het vergeet-mij-nietje
is een klein-groot wonder,
ik koester het
en ik bewonder
zijn prachtige kleur,
soms pluk er enkelen
en zet ze in een piepklein vaasje,
bij Onze Lieve Vrouw.

Een zeer oud, simpel beeldje,
een erfstuk,
van generatie op generatie,
overgedragen aan het oudste kind.
Als ik er niet meer ben,
zal het waarschijnlijk
in Afrika terechtkomen.

Dat is niet te verwonderen,
want Maria gaat de wereld rond
en stoort zich niet aan ras of taal.
Maar zolang ze hier in ons huis vertoeft
zet ik fijne bloempjes bij haar beeld,
en ik zeg tot haar:
"Moeder ik vergeet U niet".

ria - 11 mei 2007

pps-voorstelling

Eens de voorstelling geopend,
klik dan met rechter muisknop
voor volledig scherm,
ga op het einde gewoon terug met <- pijl
in uw browser bovenaan.
Ik wens U kijk- en luistergenot.

Meisje in blauw

De blauwe lucht van deze ochtend
heeft zich gehuld in grijs
met spatjes regen.

'n Goede gelegenheid om mijn
virtuele doos te openen en
opzoek te gaan, naar blauw.

Waar kan ik dat beter vinden,
dan bij de man in zijn
zetel van blauw fluweel.

Of gaat het eerder om zijn
woorden, geschreven met een
blauw-gemarmerde vulpen,
en in koningsblauwe inkt?

Ik heb mezelf beperkingen
opgelegd, minder pc,
minder forum,
meer tijd voor andere
"blauwe" dingen.

Zoals die oude dame,
die ik nu regelmatiger
bezoeken kan,
wiens handen verraden
het werk van vele jaren,
aders donkerblauw
gespannen,
in een gerimpelde huid.

Zij vertelt over vroeger
en toont mij vergeelde foto's,
behalve die ene,
kleurrijk en fris, 'n jong meisje,
in haar hemelsblauw kleed.

Hoelang is het geleden?
Wel, dat ze het niet meer weet.
Maar haar glimlach is gebleven,
en ik bespeur hoe ze was,
in de tijd van haar jeugd.

Misschien nog even zal ze
haar verhalen vertellen,
over de grote oorlog,
de honger, de angst.

Ze huivert, trekt de,
in wol gehaakte sjaal wat
dichter over haar schouders.
En glimlachend dommelt ze in;
de blauwe handen in haar schoot.

ria - 8 juni 2007

Broos

portret
oude vrouw
van Carin
Nieuwenhout






Met voorzichtige pasjes
kwam ze binnengesloft.
Het oude salon
rook naar boenwas
en vergane glorie.

Schaars daglicht scheen
door de gordijnen.
" Lucht, frisse lucht,"
zuchtte zij.
Moeizaam schoof ze
de gordijnen in de plooi.

Haar spille-armen
kraakten ei zo na als
het versleten raamkozijn.
Een laatste wils-inspanning;
toen...gaf het eindelijk toe.
Open, keek ze op het landschap,
op het landschap van haar ziel.
Mijn God,
wat was ze moe.

Zuurstof, ze hapte gretig
naar de heldere lucht.
De ingevallen borstkas,
zoog haar oude longen vol.
Haar perkamenten wangen
kleurden lichtjes roos.
Mijn God,
wat was ze broos.

Een milde zonnestraal
verlichtte haar gelaat;
eens was ze jong en mooi,
begeerd, bemind, getalenteerd
nu rimpelig en grijs
Mijn God,
wat is ze wijs.

In haar oude ogen schittert
nog een heldere ziel;
niet ver meer
van het afscheids-uur.
Mijn God,wat is ze
edel, gaaf en puur.

ria
datum onbekend, ergens in 2006

De bergen

klik
op de
foto!





Altijd heb ik van de bergen gehouden.
Ik ging er graag op stap.
De natuur is er geweldig
zo groots en wijds, soms ruw en ruig,
maar altijd fascinerend!

Klein, maar toch geborgen voelde ik mij,
in de grootsheid van de schepping,
in de palm van Zijn hand.

Welke wonderen heeft
Hij nog voor ons in petto?

ria - 01.08.03

Een moederhart slaapt nooit,

Kinderen op eigen benen, aan
meerd’re kanten van zee of oceaan.
Ze dragen ieder hun verlangens,
hun vreugden en hun zorgen aan.

Een moederhart, wel in vakantie
zwalpt mee met baren op de zee.
genegenheid en soms ook vragen
draagt het onafgebroken met zich mee.

Een telefoontje ginder, een sms naar daar,
een email, vol met nieuws - jes
maakt al dat denken, soms ook piekeren
een ietsi - pietsi minder naar.

En kan een moederhart nooit slapen,
het draait op volle toeren voort;
dat zal dan eeuwig blijven duren,
zelfs over grenzen van de dood. moeke

ria - 16 juni 05