THUIS

Een stille straat
hier en daar gesloten luiken
sommige ramen nog verlicht
een zachte herfstavond buiten.

Geluk stroomt door mij heen,
thuis zijn en geborgen weten;
ik kijk naar buurman’s woonst
een tweede zoontje
zag daar pas het levenslicht.

Lantaarns tekenen schaduwen
op de weg, zo stil
niemand komt die rust verstoren,
ver weg blaft enkel maar een hond
een zachte avondbries
is al wat zich laat horen.

Veertig jaren en meer
is dit mijn thuis,
wij zagen mensen komen
maar ook gaan.
En vaak heeft een afscheid
van lieve buren, erg pijn gedaan.

Wat waren wij toen jong
een leven vol verwachting
geluk en liefde, soms ook verdriet
hebben wij samen gedeeld.

Wat is het goed om hier te wonen,
wat is het goed hier thuis te zijn,
zovele kunnen daar alleen van dromen
en ik, ik kan alleen maar dankbaar zijn.

ria
september 2007

De oude schommel

Even een frisse neus halen,
Klik dan hieronder:

http://ria39.blogspot.com/2009/04/de-oude-schommel.html

Mijn zoon

Ik draag je in mijn hart
mijn kind, al ben je
niet uit mij geboren;
vanaf ‘t eerste ogenblik
heb ik jou oprecht bemind.
Voor immer, zullen wij
elkaar toebehoren.

Wat is de liefde toch
een groot en wonder geschenk
dat mensen zó van elkaar
kunnen houden,
geen grenzen, geen barrières,
wel delen met mekaar
en elkaar toebehoren.

Jij kwam in ons gezin,
als jongste van de bende.
Al gauw had je dolle pret,
slechts één probleem,
je hield niet van je bed.

Je nestelde dan bedeesd
tussen vake en moeke in.
Het leek wel of het zo
al jaren was geweest.
Jij hoorde erbij,
zo voelden wij het aan,
voor ons, voor jou, had
niets mooiers kunnen bestaan!

Het was een heerlijke zomer,
toen je bij ons kwam.
Je speelde zo graag in de tuin,
met zussen en broer…en
al was je huidskleur bruin
de zon deed je zo mooi blozen.

Wat een liefde, wat een vreugde,
wij hebben voor elkaar “gekozen”

Vele jaren zijn voorbij gegaan,
weldra word je dertig,
en al koos je ook
je eigen weg te gaan
de band werd alsmaar sterker.

Ik denk zo graag terug
aan dat jongetje van twee,
met zijn oogjes als sterren
en de stralende glimlach,
die bracht hij uit
het verre India mee.

Ik wens je veel geluk, mijn zoon,
waar ik zoveel van hou;
Mijn hart is vervuld van
dankbaarheid,
om wie je bent, om wat je geeft;
“daarom” hou ik van jou!

Al woon je niet meer
in de buurt, ons huis,
eens jouw thuis,
staat altijd voor je open.

Af en toe ben je er weer,
nog dikwijls,
laat ons hopen…

mam. - 23.2.2006

Open haard

Vroeger hadden wij een open haard,
zo gezellig, maar ook wel gevaarlijk
toen onze kinderen nog klein waren.

Een andere reden dat we de haard door
een houtkachel vervangen hebben,
is dat je veel meer stralingswarmte hebt
van de kachel, die in gietijzer (fond) is.

Bovendien jaag je de houtblokken ook niet
door de schouw, maar brandt een kachel zuiniger.

Nu ik dit nog eens overlees, een kachel is
natuurlijk ook gevaarlijk voor kleine kinderen,
alhoewel we er toch bijna allemaal mee opgegroeid zijn.

Ik weet niet op in Nederland dezelfde termen
gelden, als hier bij ons in Vlaanderen;
bv. een continue, een cuisinière, een duveltje
en een Leuvense stoof.
De volgende dagen kom ik terug met meer uitleg
en foto's over de verschillende soorten kachels.

Weet U er meer over, of hebt U foto's of
ervaring hierover stuur het mij gerust door,
dan verwerk ik het in een volgend artikel.

natuurentuin@scarlet.be

of

natuur.ria@gmail.com

Dank bij voorbaat,
ria

Moederpoes

Deze leuke foto
deed mij denken
aan een oud tafereel.



Een tafereel van thuis, van lang geleden.

"Onze poes" had poesjes gekregen;
waar? in de mand,
onder de keukentafel
met het nog te strijken wasgoed.

Het was een leuk en vertederend gezicht,
maar, niet de geschikte plaats.

Dus, verhuisden we met zachte dwang,
moederpoes en haar kroost
op een paar wollige doeken
naar een meer geschikte omgeving.

Een nacht ging voorbij,
maar toen we 's morgens de gordijnen
aan het keukenraam wegschoven,
zat moederpoes reeds klaar
met heel haar kroost.

Eén voor één had ze hen, alle vier,
zo'n twintig meter ver gedragen.
Wie zou bij zo'n moederliefde
onbewogen blijven.

De wasmand werd poezenmand
en haar kroost groeide op in de
nabijheid van het grote nest,
het mensennest, waar zij, zo
dacht ze wellicht, ook thuishoorde.

Het was niet de mooiste,
maar wel de beste poes,
die ik ooit heb gekend.

ria - 20.02.09