Ze was een lieve, attente vrouw,
een zorgzame moeder, bekommerd
en hartelijk voor elke mens op haar weg.
Iedereen hield van haar,
en zelf had ze een groot hart,
letterlijk maar vooral figuurlijk.
Dat hart was zwak en ziek,
reeds vele jaren, en toch
bleef ze aandacht hebben voor iedereen.
Hoeveel maal in het ziekenhuis,
dat laatste jaar?
Vijf, misschien wel zes keer.
Die laatste maal, het was december,
de kerstwensen waren net geschreven,
alles lag klaar voor het grote feest.
En weer ging het mis, en
weer maakten we de korte trip
naar de kliniek. De laatste?
Haar hart, doodziek, maakte bokkesprongen.
Als ik ’s nachts bij haar waakte,
zag ik de op de monitor Hoge Cijfers staan.
Dat zieke, oude hart dat maar niet rusten kon.
Ze was zo blij dat ik bij haar was.
Kleine handelingen, lippen bevochtigen,
luisteren naar wat ze zei.
Voorbidden, omdat ze zelf bijna
niet meer spreken kon.
Haar hand vasthouden en zeggen
hoeveel ik van haar hield.
Mijn lieve moeder, hoe dikwijls
had zij niet aan ons ziekbed gezeten,
dag en nacht, toen de oorlog ten einde liep.
Nu zat ik hier bij haar,
terwijl het leven zacht uit haar weggleed.
Ik vraag je vergiffenis
voor alles waarmee ik je pijn deed
in het verleden, omdat ik
soms te weinig geduld had,
niet liefdevol
genoeg was tegenover jou.
Hier op dit ultieme uur,
wij beiden, verbonden in
oprechte liefde en
gedragen door hetzelfde
geloof en vertrouwen,
en door de zekerheid
dat dit niet het einde is.
Haar aardse reis, loopt
nu ten einde, terwijl
ik bij haar mag zijn.
Ik zal je erg missen, moeke
maar al het waardevolle
draag ik levendig
met me mee,
voor de rest van mijn leven.
Wacht jij later mij op?
ria
juli 2005
