THUIS

Een stille straat
hier en daar gesloten luiken
sommige ramen nog verlicht
een zachte herfstavond buiten.

Geluk stroomt door mij heen,
thuis zijn en geborgen weten;
ik kijk naar buurman’s woonst
een tweede zoontje
zag daar pas het levenslicht.

Lantaarns tekenen schaduwen
op de weg, zo stil
niemand komt die rust verstoren,
ver weg blaft enkel maar een hond
een zachte avondbries
is al wat zich laat horen.

Veertig jaren en meer
is dit mijn thuis,
wij zagen mensen komen
maar ook gaan.
En vaak heeft een afscheid
van lieve buren, erg pijn gedaan.

Wat waren wij toen jong
een leven vol verwachting
geluk en liefde, soms ook verdriet
hebben wij samen gedeeld.

Wat is het goed om hier te wonen,
wat is het goed hier thuis te zijn,
zovele kunnen daar alleen van dromen
en ik, ik kan alleen maar dankbaar zijn.

ria
september 2007

Aan de Overkant

Het is niet alleen
het heengaan,
de lege plaats...,
maar het achterblijven
en niet weten

hoe daar, aan de overkant
de Liefde nu zal heten,
hoe ze wordt beleefd.

jij liefste, die zo lang
met mij
verbonden hebt geleefd;
ben ik nog aanwezig
in uw nieuwe hart?

zie dan mijn leegte,
de grote eenzaamheid,
mijn diepe smart?

laat me niet alleen,
al ben je reeds
aan de overkant;
liefde sterft immers nooit.

voel je de kracht
van mijn gebed, om uwentwille,
mijn liefde voor jou
die nooit verdwijnen zal.

o mijn liefste,
jij die reeds 'thuisgekomen bent'
smeek God, voor mij
om Zijn zegen.

wie weet
hoelang mijn weg nog zal duren?
mijn geliefde,
wanneer
kom ik jou weer tegen?


uit: ''over de grenzen van de dood'' 2006


dit is een fictief gebeuren,
gelukkig zijn we nog samen
ria

De stille voutekamer

In de stille voutekamer
alléén met haar gedachten.
Haar oudste dochter,
voorovergebogen,
door slaap overmand.

Ze kijkt door het raam
speurt naar enig teken
van leven, maar buiten
blijft alles stil, ongewoon stil;

zelfs geen koe die loeit,
geen hond die blaft.
Is ze wakker, droomt ze?
Heeft ze geslapen, hoelang?

Waarom zit haar dochter
bij haar bed?
Ze kucht, ze zucht,
de stilte wordt gestoord.

Een vage ochtendzon
streelt de contouren
van haar bed,
het bruidsbed, waarin
al haar kinderen
in liefde, werden verwekt.

Hoe lang geleden?
Lang, heel lang,
méér dan zeventig jaar.

Van de negen, bleven
er zeven in leven.
Waarom toch haar dochter
hier aan haar bed?

Samen, hoe lang
waren zij samen? Jan,
haar lieve man
en zij zijn jonge, mooie bruid?

Ze strekt haar handen
en kijkt verschrikt
naar hun rimpelige huid.

Stil, zo stil, is het
om haar heen.
Waar zijn de kinders,
ze ziet er geen.

Spelen ze buiten in de wei?
Geen lach, zelfs
geen kindergeschrei.

De voutekamer
baadt nu in het licht
“dag Jan, dag lieve Jan.
Kom je mij dan
eindelijk halen?"

"Zolang heb ik op jou gewacht,
zovele dagen, maanden, jaren.
En die stilte Jan, indringend,
soms niet te verdragen.

Ze strekt haar handen,
geen rimpels meer.
Ze hoort muziek,
geen stilte meer

Aan Jan’s arm jong en sterk
verlaten zij samen
de bruiloftskerk.

ria - 20.11.07

Felix Timmermans

ria

Nu het school weer begonnen is...

Ik was pas acht,
en vaak heel ziek
de oorlog net voorbij.
Ik kon helaas niet
veel naar school,
mijn ouders zochten
en vonden, een
internaat voor mij.

De paasvakantie
was er juist voorbij,
ik kreeg
een plaatske in de rij,
een piepklein kamertje,
maar wel van mij.
zo stonden de spulletjes
van thuis erbij.

Met liefde uitgezocht
en ingepakt,
vertelden ze mij
hoeveel ik werd bemind.
Ik was de oudste,
maar dikwijls ook
hun zorgenkind.

De lucht was zuiver
en deed mij goed.
Ik kreeg vriedinnetjes
en ook op school
ging het wel goed.
Maar voor ik slapen
ging, dwaalden mijn
gedachten weer
naar huis, en het
heimwee beklemde
mij steeds meer.

Een nieuw school-
jaar brak aan.
Het 5de leerjaar, met
een schat van een non.
Later trok zij naar Kongo
waar zij voor vele kinderen
" moeder-zijn " kon,
Haar edelmoedigheid
en blijheid overwon.

Er zijn uren en dagen
geweest, waarin
ik echt wel gelukkig was.
Maar dikwijls ook
sloeg het heimwee toe.
Vier weken telkens
van huis, dat is een
zwaar gedoe.

Vijf jaar in totaal
bleef ik op internaat.
Ik werd er gezond en sterk,
daarna bleef ik thuis,
om mijn ouders te helpen
bij hun vele werk.

Of ik spijt heb
van deze tijd? Neen,
al was het niet altijd
even gemakkelijk, maar
ik heb er ook geleerd
rekening te houden
met anderen
en openstaan, voorwaar

Soms denk ik nu met
heimwee, aan die vele
Zusters op die weg.
Ze zijn reeds allen
voorgegaan. Ik hoop dat
als ik later volg,
wij als "gelijken" eens
goed kunnen "babbelen"
met elkaar.

ria
uit de oude doos
17 maart 2006

Jubileum

Ik weet het, niet alle mensen kennen dit geluk van lang bij elkaar te mogen zijn. Ik hoop dat ik dan ook niemand kwets met mijn getuigenis. Vorige week waren we vier en veertig jaar getrouwd.

We maakten daarom een uitstapje naar Gent. Meestal als we ergens naar toe gaan lopen we een kerk binnen en branden een kaarsje. Nu hadden we echt wel reden om "dank U" te zeggen. Wat we dan ook meteen gedaan hebben.

Nog een fijne zomerdag,

ria

Verliefd (uit de oude doos)

zomerbloemen aan het keukenraam - 2009

Rijmen doe ik in de tuin
terwijl ik vensters zeem
en stiekem loer
door 't nette keukenraam,
terwijl manlief bereidt
een lekker avondmaal.

Weg spanningen van weleer,
door 't drukke werk
en ook wel zorgen.
Wij zijn bevoorrecht
vraag niet waarom,
telkens opnieuw
een klare morgen.

Ik loop te rijmen in de tuin,
snoei nog wat late rozen.
Hij kijkt verliefd
door 't heldere keukenraam;
ik moet zowaar
er nog van blozen.

07.09.05 - 17.30u
ria

Aan mijn liefste - uit de oude doos

Wat zou jij nu
het liefste doen,
de dag loop stilaan ten einde ?

Als ik mocht kiezen,
gaf ik jou een lieve zoen
en ik zou je vragen;
" vertel mij over vandaag?"

Geboeid zou ik naar
je luisteren,
terwijl
ik tegen je aanleunde;
luisteren
naar jouw verhaal.

Maar plots zou
ik mij herinneren:
" ik bereidde voor jou
een heerlijk avondmaal."

Kom mijn liefste,
de tafel is gedekt
voor twee,
doe je mee
en stap jij ook
in mijn verhaal?

Of ben je veel te moe ?
Helaas, sluit
dan maar je ogen toe.
Ik zal naar je kijken,
zolang,
tot je uitgerust bent
en
je naar mij verlangt !

Dan zal ik jou
in liefde,
deelgenoot maken
van
mijn verhaal.
rb - 09.05

Vakantietijd

Wegens vakantie neem ik hier 2 logjes over uit mijn ander blog

Zomerbloemen3

fotoalbum

Aan het sterfbed van mijn moeder,

Ze was een lieve, attente vrouw,
een zorgzame moeder, bekommerd
en hartelijk voor elke mens op haar weg.
Iedereen hield van haar,
en zelf had ze een groot hart,
letterlijk maar vooral figuurlijk.

Dat hart was zwak en ziek,
reeds vele jaren, en toch
bleef ze aandacht hebben voor iedereen.
Hoeveel maal in het ziekenhuis,
dat laatste jaar?
Vijf, misschien wel zes keer.

Die laatste maal, het was december,
de kerstwensen waren net geschreven,
alles lag klaar voor het grote feest.
En weer ging het mis, en
weer maakten we de korte trip
naar de kliniek. De laatste?

Haar hart, doodziek, maakte bokkesprongen.
Als ik ’s nachts bij haar waakte,
zag ik de op de monitor Hoge Cijfers staan.
Dat zieke, oude hart dat maar niet rusten kon.
Ze was zo blij dat ik bij haar was.

Kleine handelingen, lippen bevochtigen,
luisteren naar wat ze zei.
Voorbidden, omdat ze zelf bijna
niet meer spreken kon.
Haar hand vasthouden en zeggen
hoeveel ik van haar hield.

Mijn lieve moeder, hoe dikwijls
had zij niet aan ons ziekbed gezeten,
dag en nacht, toen de oorlog ten einde liep.
Nu zat ik hier bij haar,
terwijl het leven zacht uit haar weggleed.

Ik vraag je vergiffenis
voor alles waarmee ik je pijn deed
in het verleden, omdat ik
soms te weinig geduld had,
niet liefdevol
genoeg was tegenover jou.

Hier op dit ultieme uur,
wij beiden, verbonden in
oprechte liefde en
gedragen door hetzelfde
geloof en vertrouwen,
en door de zekerheid
dat dit niet het einde is.

Haar aardse reis, loopt
nu ten einde, terwijl
ik bij haar mag zijn.
Ik zal je erg missen, moeke
maar al het waardevolle
draag ik levendig
met me mee,
voor de rest van mijn leven.

Wacht jij later mij op?
ria

juli 2005

Een wonder

De natuur, voor mij een wonder
een geschenk aan elke mens,
ik word er blij van
en gezonder
en deel graag van die overvloed.

Als ik slenter in de tuin
de geuren veel, die mij bedwelmen
roepen herinneringen
en bevestiging
het leven hier is rijk en goed.

Kleuren in al rijke tinten
vogelzang en bijen-zoem,
nevels die mij zacht omhullen
regen, zon en
hemel, die ons leven doet

Voor velen is dit slechts
een spel van de natuur,
voor mij wel meer
het steeds weer vernieuwend
scheppingsuur.

Dank mijn God,
wat ben je groot en goed.
ria

uit mijn oude doos

Zomer

Vandaag zou de zomer moeten beginnen, maar het is een grauwe dag en alles behalve warm. Toch hebben we reeds mooie zonnige dagen gehad. De tuin stond en staat er bij te glunderen. Ik had dan ook de gelegenheid om vele kleurrijke foto's te maken. Bent U een beetje benieuwd.

Juni, album 1 - rozen in tuin en borders

Soms kan het leven toch mooi zijn.

Eergisteren kregen wij het bericht van onze dochter in Afrika, dat zij beroepshalve naar Brussel komt. Ze brengt onze twee jongste kleinkindjes mee. Jan hebben wij niet meer gezien sinds zijn geboorte. Hij is ondertussen reeds 20 maanden. Zijn zusje van drie kent ons reeds goed, met haar wordt het een blij weerzien.

Voorlopig zal ik een tijdje afwezig zijn hier, wat U wel zult begrijpen.

Met een fotoreeks over de lente neem ik tijdelijk afscheid:
























Deel 2 van deze fotoreeks kunt U vinden op mijn andere blog:
http://ria39.blogspot.com

Lees mijn verhaal: "samenzijn met onze kinderen"

op onderstaande link...en bekijk de daarbij horende foto's
van onze vakantie in Engeland.

lieve groet
ria
Samenzijn met onze kinderen

Al staat er dan een slotje, ik kan het toch niet laten...

wilt U nog meer bloesems en blauwe luchten
bekijken ga dan naar:
http://ria39.blogspot.com

alles uit de tuin - 22.04.09
ria

Even een slotje

De tuin lokt mij naar buiten,
de vogels hoor ik fluiten,
en kippen kakelen in hun taal.

Wat doe ik nog achter die pc,
ik neem mijn hele hebben
en houden voor een tijdje mee,

en zoek de zon, de frisse lucht,
de helder-blauwe hemel.

...neen, ik sla niet op de vlucht,
kom af en toe nog op bezoek,
al sluit ik nu voor even
mijn blog, maar niet mijn hart.

Tot weerzien, when?
ria

LENTE

De lente is de tijd
van kleuren in onze tuin,
alles is uitbundig en fel,
de azalea's in rood en geel,
de lievelingskleuren van mijn man.
De tulpen die hen begeleiden,
en in dit jaar van warmte en zon
zo schitterend gedijen.

Maar de zomer,
als het maar even kan,
kleuren we in aquarel,
de rozen, de vaste planten
en de struiken,
ze kennen hun werk
en doen het goed en wel.

Over de herfst
wil ik nog even zwijgen,
maar ook die tijd
heeft een blazoen van kleuren,
ik haast me nu naar onze tuin,
om te genieten van
de aller heerlijkste geuren.

De meiklokjes, seringen
en nog veel meer,
brengen mij in vervoering,
keer op keer.

ria - 27.04.07

Vreugdevolle Paasdagen

Fijne Paasdagen gewenst,
ria

Ongeboren stilte

Wat is het stil hier, Mammie,
wat is het fijn,
zo heel dicht in
en bij jou te mogen zijn.

Met mijn kleine oortjes,
elf weken jong
hoor ik jouw lieve hartenklop,
zachtjes, maar toch sterk.
Wat is het heerlijk Mammie
zo stil bij jou te mogen zijn

Leven Mammie, wat is leven
en duurt dat lang,
of is het maar voor even?
Voel je mijn kleine voetjes
zachtjes duwen in jouw zij,
maakt je dat niet reuze blij?

Straks droom ik Mammie
van ons beiden
en hoe het later gaat;
soms hoor ik zacht gefluister,
ben jij dat liefste Mammie
die stilletjes met me praat?

Maar als ik beter luister,
o, wat doet mij dat verdriet.
ik stop mijn kleine oortjes.
Ik ben het kindje in uw schoot,
mammie, vergeet dat niet,
ik wil niet dood?

Ik reis in jou en met je mee,
Mammie, ik ben zo bang,
hier is het niet meer stil.
Zie dan toch die lange gang,
mensen draven aan
en doen hun eigen wil.

Ze hebben jou overtuigd,
o lieve Mammie mijn.
Als jij mij nu laat wegdoen,
na alle gruwelijke pijn,
zal het voor mij
en nog meer voor jou
zo stil, zo vreselijk stille zijn,

Mammiiiiiieeeee

ria - oktober 2007


Dit gedicht krijgt een vervolgverhaal

De oude schommel

Even een frisse neus halen,
Klik dan hieronder:

http://ria39.blogspot.com/2009/04/de-oude-schommel.html

Verbondenheid

Niet zoveel is er nodig om gelukkig te zijn,
en licht in de ogen te dragen,
een paar mensen nabij,
en een plek waar men brood
en wat vriendschap mag vragen.

Niet zoveel is er nodig om gelukkig te zijn
en hoop in het hart te dragen
een paar woorden van troost
een paar woorden van trouw
een bloem, een lief kind
en wat warmte voor koude dagen.

Niet zoveel is er nodig om gelukkig te zijn,
en met God verbonden te leven,
een bereid en een goed hart,
een hand op het hoofd van wie lijdt,
en de andere hand leeggegeven.

Niet zoveel is er nodig om gelukkig te zijn
en met blijdschap naar morgen te kijken,
een weg te gaan,
God mag weten waarheen,
Hij is lief en begaan,
met ons lot als geen één.

Hij bewaart onze droom
als geheim is zijn hand,
en geneest alle pijn
in dat andere land
dat de hemel zal zijn.

Niet zoveel is er nodig
om heilig te zijn.

Auteur onbekend

Ik wens u een mooie lentedag
ria

Mijn zoon

Ik draag je in mijn hart
mijn kind, al ben je
niet uit mij geboren;
vanaf ‘t eerste ogenblik
heb ik jou oprecht bemind.
Voor immer, zullen wij
elkaar toebehoren.

Wat is de liefde toch
een groot en wonder geschenk
dat mensen zó van elkaar
kunnen houden,
geen grenzen, geen barrières,
wel delen met mekaar
en elkaar toebehoren.

Jij kwam in ons gezin,
als jongste van de bende.
Al gauw had je dolle pret,
slechts één probleem,
je hield niet van je bed.

Je nestelde dan bedeesd
tussen vake en moeke in.
Het leek wel of het zo
al jaren was geweest.
Jij hoorde erbij,
zo voelden wij het aan,
voor ons, voor jou, had
niets mooiers kunnen bestaan!

Het was een heerlijke zomer,
toen je bij ons kwam.
Je speelde zo graag in de tuin,
met zussen en broer…en
al was je huidskleur bruin
de zon deed je zo mooi blozen.

Wat een liefde, wat een vreugde,
wij hebben voor elkaar “gekozen”

Vele jaren zijn voorbij gegaan,
weldra word je dertig,
en al koos je ook
je eigen weg te gaan
de band werd alsmaar sterker.

Ik denk zo graag terug
aan dat jongetje van twee,
met zijn oogjes als sterren
en de stralende glimlach,
die bracht hij uit
het verre India mee.

Ik wens je veel geluk, mijn zoon,
waar ik zoveel van hou;
Mijn hart is vervuld van
dankbaarheid,
om wie je bent, om wat je geeft;
“daarom” hou ik van jou!

Al woon je niet meer
in de buurt, ons huis,
eens jouw thuis,
staat altijd voor je open.

Af en toe ben je er weer,
nog dikwijls,
laat ons hopen…

mam. - 23.2.2006

Mijn kind

Ik mis je

in gedachten ben ik zo vaak bij jou,
jij kan niet vermoeden
mijn kind, hoe dikwijls ik aan jou denk.

ik weet dat je gelukkig bent en dat
is voor een moeder wel het allerbelangrijkste.

maar toch, mijn kind, hoe ouder ik word,
hoe meer ik je mis in de kleine dingen
van elke dag, gewoon vertellen
en naar elkaar luisteren,
als vriendinnen onder elkaar.

jij hebt jouw drukke leven, ver weg,
over zee en oceaan en al weten we wel hoe en
waar je leeft, toch gaat er veel aan ons voorbij
want de afstand brengt ook vervreemding mee.

jij denkt dat je nog weet hoe wij leven,
maar wij worden ouder, soms ook ziek,
jij kunt er dan niet zijn.
soms zelfs, laten we het jullie niet weten
opdat je niet te ongerust zou zijn.

zo groeit er, ongewild, vervreemding,
want jij hebt je drukke leven en de
vluchtige kontakten kunnen niet verhinderen
dat we steeds minder van elkaars leven weten.

ik heb ermee leren leven,
want ik wil jouw geluk niet verstoren,
maar gemakkelijk is het niet.

als we nog wat ouder, misschien heel ziek
zullen zijn, als onze laatste dag aanbreekt,
zal jij waarschijnlijk niet aanwezig zijn.

zoals wij allemaal stonden rond het sterfbed
van mijn moeder, die dat zo had gehoopt.

ik heb leren leven met de gedachte
dat jij er misschien niet zult zijn.

maar weet mijn kind, dat ik dit alles slechts
aankan, omdat ik zoveel van je hou
en jouw levenskeuze respekteer.

leef jouw leven, in en met je gezin,
vervul de opdrachten die je zijn toevertrouwd
en wees gelukkig met elkaar.

ik blijf elke dag aan je denken
en voor jullie bidden.

je moeke
07.02.06

Een oud maar mooi geschenk

juni 2007
bedolven
onder de
witte rozen,
"Guirlande
d'amour"






Jaren geleden kregen we van een goede vriend
een oude watersteen in blauwe hardsteen,
met was aanpassingen werd hij in de tuin ge-
plaatst, waar hij 's zomers zorgt voor een
heerlijke watertoets en 's winters als
voederplaats voor de vogels, die er dan ook
talrijk op afkomen. Kijkt U mee?


Hier fluit
AMADEUS
onze fliere-
fluiter
"watermusic"
en de
appeltjes
groeien
'als kolen'!




















metamorfose - januari 2009


enkele
dagen
later










maart 09
het voederen
is voorbij,
maar nog
even wachten
op de waterpret

Zolang er kans is op vorst mag er geen water
in deze prachtige oude waterkuip, of de steen
zou kunnen barsten en dat zou echt zonde zijn.
Na de laatste nachtvorst komt Amadeus uit zijn
winterslaap en fluit hij zijn nieuwste water-
melodieën, terwijl er plantjes in het water
gedijen, vogels een bad nemen en libellen er
hun sierlijkste liefdesdansen opvoeren.

Dat noem ik genieten, doorheen elk seizoen,
zelfs als is het op een paar vierkante meter.
Alles leeft er!

ria - 22.03.09

Onze rozen, onze lievelingen...

De Claire Matin hebben we duchtig
gesnoeid dit jaar.
Het zal eventjes langer duren voor-
aleer deze roos opnieuw zal bloeien,
maar dan doet ze het overheerlijk
en heel lang. Op hoop van zegen.

Ik vlieg de tuin in!!!
ria

Zilverden

Het eerste deel van dit gedicht
heb ik eerder op dit blog geplaatst.
Het gaat nu vooral om het vervolg

deel 1.
Bomen sterven staande.

Nog zitten vogels in je takken en
streelt de wind je kale kruin.
Je staat zo statig en heel recht, toch
is de strijd voorgoed beslecht.
Geen zilver meer en ook geen toekomst,
stilaan wordt alles ondermijnd;
hoe kan het toch dat jij zo
langzaam-aan bent weggekwijnd?


Mooi was je in je frisse lentetooi,
maar meer nog hield ik van je
in de winter, als alles grauw en kaal
was en jij de zilver-trotse-den in
onze tuin, in wit of ijs, je winterkleed
met hier en daar en af en toe
een vonkje licht een straaltje zon.
zo hielp jij met hoop die winter overwon.


Ik heb de jaren niet geteld en evenmin
je lengte, acht hoog misschien en amper
twintig jaren jong, leek je zo sterk
en zeker van jezelf.
Heb ik je niet genoeg omarmd ? of
weinig ook bedankt, of was je van al
dat rechtop staan gewoon te moe,
ach, wat doet het er nog toe.


De laatste maanden werd je zilver
bruin, er rest nu enkel nog 'n kale kruin.
Maar ook je dode silhouet,
vind ik nog altijd mooi.
Ik wil je danken voor de jaren
vreugd' die jij ons schonk.
Al was je dan geen mens,
je leefde in het hart van onze tuin

08.06.04 ria.b


deel 2
Zilverspar, 2 jaar later,

Gekneusd, ontschorst, gehavend
over al je leden,
je bent er nog, al
hoor je dra tot het verleden.

Een bosduif, zilvergrijs en rond,
houdt even nog de wacht.
En koestert zich in de zon,
die heerlijk lacht.

Een foto, op jouw magere tak,
zij, goed gevoed
en mooi van veren
En jij, wat oog je nu toch zwak.

Regelmatig, in je dood skelet,
vogels die nog komen zonnen,
geen zacht, wel een gewillig bed
ach, geef je nu toch maar gewonnen,

Je ZIEL is weggevloden,
ieder jaar een beetje meer,
het doet wel pijn
toch zal er nooit een einde zijn.

Als je wordt gekapt, straks in de winter,
je wortels uitgerooid,
een nieuwe cyclus komt er aan.
En in de sky, meer horizon ontplooit.

Ik zal je missen, Zilverspar van ons !

ria
3 augustus 2005

Ver weg

Ze is het niet maar ze zou er gerust
voor kunnen doorgaan,
ons kleindochtertje in het verre Afrika.
Onze kinderen hebben niet graag dat ik
foto's plaats van de kleinkinderen.
Ik begrijp dat wel en doe het dan ook niet.

Mooi weekend,
ria

Open haard

Vroeger hadden wij een open haard,
zo gezellig, maar ook wel gevaarlijk
toen onze kinderen nog klein waren.

Een andere reden dat we de haard door
een houtkachel vervangen hebben,
is dat je veel meer stralingswarmte hebt
van de kachel, die in gietijzer (fond) is.

Bovendien jaag je de houtblokken ook niet
door de schouw, maar brandt een kachel zuiniger.

Nu ik dit nog eens overlees, een kachel is
natuurlijk ook gevaarlijk voor kleine kinderen,
alhoewel we er toch bijna allemaal mee opgegroeid zijn.

Ik weet niet op in Nederland dezelfde termen
gelden, als hier bij ons in Vlaanderen;
bv. een continue, een cuisinière, een duveltje
en een Leuvense stoof.
De volgende dagen kom ik terug met meer uitleg
en foto's over de verschillende soorten kachels.

Weet U er meer over, of hebt U foto's of
ervaring hierover stuur het mij gerust door,
dan verwerk ik het in een volgend artikel.

natuurentuin@scarlet.be

of

natuur.ria@gmail.com

Dank bij voorbaat,
ria

Wonder

De natuur, voor mij een wonder
een geschenk aan elke mens,
ik word er blij van en gezonder
en deel graag van die overvloed.

Als ik slenter in de tuin
de geuren veel, die mij bedwelmen
speelsheid, schoonheid, stil genieten,
het leven hier is rijk en goed.

Kleuren in al rijke tinten
vogelzang en bijen-zoem, nevels
die mij zacht omhullen, regen,
zon en hemel, die ons leven doet

Voor velen is dit slechts
een spel van de natuur,
voor mij veel meer, het steeds
vernieuwen van het scheppingsuur.

Dank mijn God,
wat ben je groot en goed.

ria
28 juni 2005

Mijn vriendje

kijk
hoe deze
sportieve
eekhoorn
zich
vastklikt
tijdens
het eten!


ik prijs
mezelf
gelukkig
dat ik
een mens
ben.


klik op foto om te vergroten...

Ik wens iedere bezoeker tijdens dit
weekend, zon aan de hemel en in het hart.
ria

Onveranderlijke poëzie.

Vier uur en zondagnamiddag.
Misschien bijna voorjaar, misschien
zijn de wilgenkatjes te zien
aan dezelfde tak die ik zag
toen ik een knaap was van tien.

(Ik zat in de tuin bij de haag
roerloos gehurkt aan de sloot.
Op het water van liggend lood
zonder verloop draaide traag
de kleine papieren boot

met versregels vol die ik schreef,
een toegevouwen gedicht
naar nergens en niemand gericht
dat op het oppervlak dreef
tot het wegzonk uit mijn gezicht.)

Zondagnamiddag vandaag,
de tuin en de sloot en de haag
en de wilgekatjes. Ik zie
onveranderlijke poëzie.

Anton Van Wildenrode

Leven

Leven, het is gegeven zijn;
'omarm met liefde de broze dingen
van ons menselijk bestaan.'

In de ijle lucht en het blauw
van de hemel, gewoon maar zingen,
en voor ieder mens ook openstaan.

Het is de dingen noemen, ze beroeren
en met gulheid liefde geven.
Het is delen van armoe en van overvloed.

Gelukkig maken en daardoor beloond
worden met gelukkig zijn.
Leven - liefde - geluk,
en vooral tevreden zijn.


ria - 05.09.2005

Vasten

Feesten en vasten

Er zijn dagen om te feesten
en dagen om te vasten.
Als er verbondenheid is
met elkaar en met God,
dan mag het gevierd worden,
want dan is leven een feest.

Maar als de verbondenheid zoek is,
is het tijd om te vasten,
want dan zijn inkeer en omkeer
dringend nodig.

Je moet niet vasten
terwijl er leven is in overvloed.
Je moet dan danken.
Maar feesten
waar verbondenheid ontbreekt
is een leugen en een vlucht.

Auteur onbekend

Aan iedere bezoeker wens ik dagen
van inkeer en versobering,
naar lichaam en ziel.
Vasten noemen wij nu "Veertigdagentijd".
Minder op onszelf en meer op de
anderen gericht.
En voor hen die gelovig zijn:
"met God, Jezus als middelpunt, op weg
naar de bevrijding van Pasen."

ria
24.02.09

Tanka

Uit de oude doos

In het stille huis aan de stille straat
woont een vrouwtje oud en versleten.
Haar blik, nog helder dwaalt over
het landschap voor haar deur,
en door het landschap van haar leven.

Waarom is zij zo stil? Waarom ook zo
alleen? Haar hart is groot, aan liefde
geen gebrek. En toch is zij alleen.
Haar deur staat altijd op een kier,
geen mens die dat wel merkt,
toch straalt haar lach naar iedereen.

Jij kleine, stille vrouw, ik heb je herkend.
Je bent mijn medemens,
voortaan wil ik van je houden.
Opdat je niet alleen zal zijn,
als je aan de grote reis begint.
En 'n glimlach je gelaat mag sieren,
terwijl je vol vreugde zeggen kan
"ook ik werd bemind"

ria 7 juni 2005

Regen

Regen valt bij bakken uit de hemel,
komt niet klagen,
het is een zegen,
voor plant en gras en groen
voor mensen zonder verleden
en zij die strompelen,
zó, zonder iets te doen.


‘Wordt wakker’ mensen van deze tijd,
zien jullie het niet gebeuren?
De eenzaamheid en
de gesloten deuren.
Zelfs als de regen klettert op het dak,
of droogte mens tot stof herleidt,
geen haan die kraait,
ieder in zijn eigen hoekje
dat heet: “genoegzaamheid.”.


REGEN valt bij bakken uit de hemel;
de aarde wordt nu opgekuist,
Reikt ook uw handen,
weg met die gebalde vuist.
Het is nog niet te laat, veel
kan er nog gebeuren,
zoals het openen
van jullie deuren,
het ontgrendelen van jullie hart!

ria
25.06.06

CARNAVAL

Carnaval-Krysos,

lees op mijn andere blog.

Moederpoes

Deze leuke foto
deed mij denken
aan een oud tafereel.



Een tafereel van thuis, van lang geleden.

"Onze poes" had poesjes gekregen;
waar? in de mand,
onder de keukentafel
met het nog te strijken wasgoed.

Het was een leuk en vertederend gezicht,
maar, niet de geschikte plaats.

Dus, verhuisden we met zachte dwang,
moederpoes en haar kroost
op een paar wollige doeken
naar een meer geschikte omgeving.

Een nacht ging voorbij,
maar toen we 's morgens de gordijnen
aan het keukenraam wegschoven,
zat moederpoes reeds klaar
met heel haar kroost.

Eén voor één had ze hen, alle vier,
zo'n twintig meter ver gedragen.
Wie zou bij zo'n moederliefde
onbewogen blijven.

De wasmand werd poezenmand
en haar kroost groeide op in de
nabijheid van het grote nest,
het mensennest, waar zij, zo
dacht ze wellicht, ook thuishoorde.

Het was niet de mooiste,
maar wel de beste poes,
die ik ooit heb gekend.

ria - 20.02.09

Een mooie verhaal.

Tijdens overstromingen was er een dorp,
waar iedereen moest geevacueerd worden.
In dit dorp woonde er een oude man
helemaal alleen

Toen het water begon te stijgen
kwam zijn buurman met kar en paard
en bood de oude man aan,
om hem mee te nemen naar veiliger oorden.
Maar de oude man weigerde en zei:
"God zal mij wel redden".
De buurman vertrok zonder hem.

Niet lang daarna, het water stond reeds
twee meter hoog, kwam er een sloep
voorbij gevaren en de schipper bood
de man een plaats aan in zijn bootje.
Maar ook deze keer weigerde de oude man
en herhaalde hij:
" God zal mij wel redden." En hij
liet de sloep vertrekken zonder hem.

Het water begon nu snel te stijgen
en stond reeds tot aan de dakgoot.
De oude man was inmiddels tot op
zijn dak gekropen.
Nu kwam er een grote boot voorbij varen
en werd de man dringend aangemaand
om toch in die boot te stappen,
anders zou hij verdrinken.

Maar weer weigerde hij en zei:
" God zal mij wel redden."
En hij bleef koppig alleen achter,
boven op zijn dak.

Het huis, dat oud was en bouwvallig
begon te kreunen onder het geweld
van al dat water, tot het tenslotte
instortte en de oude man verdronk.

Toen hij bij God aangekomen was,
maakte hij zijn beklag en zei:
"God, ik heb op Uw redding gewacht
en Gij zijt niet gekomen."

Maar God antwoordde, " tot drie keer toe
ben ik bij U geweest om U te redden,
maar telkens hebt ge mijn hulp afgewezen.
Ik kwam met paard en kar, daarna per sloep
en zelfs toen ik per boot kwam
om U te redden heb je mijn hulp geweigerd."

De oude man boog beschaamd het hoofd.

Inderdaad, hoe dikwijls gaan wij niet voorbij
aan God's reddende hand,
die Hij ons aanreikt door medemensen..
En dan zeggen wij soms:
"God luistert niet naar mij."

Ik vond dit verhaal de moeite waard
om hier te vertellen, schreef Louise
op haar blog.

Met dank aan de onbekende auteur
en aan Louise, die het opdiepte!
Dit weekend neem ik even vrij...
Tot maandag, als het God belieft.
ria

De zon

Klik
hier-
onder:



ACHTER DE WOLKEN SCHIJNT ALTIJD DE ZON

Mijn gedichtje van vandaag
als een soort bezinning over de Schepping.

vriendelijke groet,
ria

Sterven

Voor ieder die een geliefde achterliet...

Als je naar de zon kijkt
moet je de ogen sluiten,
zo verblindend...

Als je hier bent
aan de overkant
schijnt de zon,
zonder te verblinden,
en je loopt geen gevaar
voor zonnebrand.

Je wandelt in het licht
dat je verwarmt,
en met vreugde overlaat.
De bloemen zijn
getooid met prachtige kleuren
die ik vroeger niet kende.
Er is zoveel schoonheid
die ik nooit eerder heb vermoed.

'Hemels'
zo wordt dit Paradijs genoemd.
En het geluk,
is van zo'n intense grootheid,
dat je het niet kunt uitdrukken
in de woorden van mensen.

Dicht bij God,
die zelfs met deze nieuwe ogen
verblindend is.
Daarom buigen wij in eerbied
voor Hem,
die alles heeft gemaakt
en in stand houdt.

De engelen, zij zijn de wachters
van dit Paradijs,
zij vervullen hun taken,
zoals wij op aarde
de onze hebben vervuld.

Muziek, van ongekende schoonheid
vloeiend als de liefde
die hier heerst onder elkaar.

Ween niet, mijn geliefde
als je met mij zou kunnen delen
in dit hemels geluk,
zou je weten dat tranen overbodig zijn.

Tenzij je tranen van geluk weent
om wat reeds mijn deel is
en ooit jouw deel mag zijn.
Omdat GOD liefde is,
en altijd zal zijn.

Open jullie harten voor Hem,
die je ooit zal binnenleiden
in dit Paradijs.
HIJ is DE WEG!

ik weet niet waarom deze gedachten
mij plots vervullen,
ik schrijf ze in deemoed neer.

ria - 8 juli 2006

De Slaapzaal

LINK naar de SLAAPZAAL

U kunt hierboven de link openen
naar een leuk versje
uit mijn tijd op kostschool.
ria

Nevel of Oog van God

Klik op onderstaande link
om het bericht te lezen,
dan komt U in mijn ander blog.
U kan er zo weer terug
als U dat wenst!

NEVEL of het OOG VAN GOD

Groetjes,
ria

Kleuren

Er is groen en er is gras,
er is rood en er zijn rozen,
geel schittert fel.
Het blauw is heel discreet,
en af en toe zie je mij blozen

Het is zó heerlijk
om te zien en aan te raken;
te vertroetelen
alsof men nog een baby was;
spelend in dat groene gras.

Vogels in concert, hoog en zuiver,
geen enkele valse noot;
het is alsof ik huiver!
En zie, gans onverwacht
een bloeiende roos, knalrood!
'Geluk', dát doet mij blozen!

Ik zit op het puntje van mijn stoel,
geniet in alle talen;
" Mijn God, ik weet u HIER,
al kom ik U ook tegen
in elk mensenhart.;

Ik wil U danken,
en blijvend over U verhalen."

ria - 25.06.06

Blauw en Liefde, valentijn2

wil
je
mij

l
e
z
e
n



klik op foto

Valentijn 1

k
l
i
k

op
de

f
o
t
o

Winternacht

Hier viel deze nacht weer sneeuw,
daarom nog een wintergedicht.
ria

Houden van...

Ik hou zo
van het kleine
en het tere,
van de eenvoud
die het siert.









Dit zijn de simpele
bloemetjes van de spirea,
die vroeg in de lente bloeien.
De struik waaraan ze groeien
is robuust en moet ieder jaar
duchtig worden gesnoeid.

Nooit was ik in staat
het frêle van deze bloemetjes
z0 vast te leggen.
Maar een digitaal oog,
sterk vergroot,
ontplooit schoonheid
tot in ieder meeldraadje;
een kunstwerk!

Ook het vergeet-mij-nietje
is een klein-groot wonder,
ik koester het
en ik bewonder
zijn prachtige kleur,
soms pluk er enkelen
en zet ze in een piepklein vaasje,
bij Onze Lieve Vrouw.

Een zeer oud, simpel beeldje,
een erfstuk,
van generatie op generatie,
overgedragen aan het oudste kind.
Als ik er niet meer ben,
zal het waarschijnlijk
in Afrika terechtkomen.

Dat is niet te verwonderen,
want Maria gaat de wereld rond
en stoort zich niet aan ras of taal.
Maar zolang ze hier in ons huis vertoeft
zet ik fijne bloempjes bij haar beeld,
en ik zeg tot haar:
"Moeder ik vergeet U niet".

ria - 11 mei 2007

pps-voorstelling

Eens de voorstelling geopend,
klik dan met rechter muisknop
voor volledig scherm,
ga op het einde gewoon terug met <- pijl
in uw browser bovenaan.
Ik wens U kijk- en luistergenot.