Zilverden

Het eerste deel van dit gedicht
heb ik eerder op dit blog geplaatst.
Het gaat nu vooral om het vervolg

deel 1.
Bomen sterven staande.

Nog zitten vogels in je takken en
streelt de wind je kale kruin.
Je staat zo statig en heel recht, toch
is de strijd voorgoed beslecht.
Geen zilver meer en ook geen toekomst,
stilaan wordt alles ondermijnd;
hoe kan het toch dat jij zo
langzaam-aan bent weggekwijnd?


Mooi was je in je frisse lentetooi,
maar meer nog hield ik van je
in de winter, als alles grauw en kaal
was en jij de zilver-trotse-den in
onze tuin, in wit of ijs, je winterkleed
met hier en daar en af en toe
een vonkje licht een straaltje zon.
zo hielp jij met hoop die winter overwon.


Ik heb de jaren niet geteld en evenmin
je lengte, acht hoog misschien en amper
twintig jaren jong, leek je zo sterk
en zeker van jezelf.
Heb ik je niet genoeg omarmd ? of
weinig ook bedankt, of was je van al
dat rechtop staan gewoon te moe,
ach, wat doet het er nog toe.


De laatste maanden werd je zilver
bruin, er rest nu enkel nog 'n kale kruin.
Maar ook je dode silhouet,
vind ik nog altijd mooi.
Ik wil je danken voor de jaren
vreugd' die jij ons schonk.
Al was je dan geen mens,
je leefde in het hart van onze tuin

08.06.04 ria.b


deel 2
Zilverspar, 2 jaar later,

Gekneusd, ontschorst, gehavend
over al je leden,
je bent er nog, al
hoor je dra tot het verleden.

Een bosduif, zilvergrijs en rond,
houdt even nog de wacht.
En koestert zich in de zon,
die heerlijk lacht.

Een foto, op jouw magere tak,
zij, goed gevoed
en mooi van veren
En jij, wat oog je nu toch zwak.

Regelmatig, in je dood skelet,
vogels die nog komen zonnen,
geen zacht, wel een gewillig bed
ach, geef je nu toch maar gewonnen,

Je ZIEL is weggevloden,
ieder jaar een beetje meer,
het doet wel pijn
toch zal er nooit een einde zijn.

Als je wordt gekapt, straks in de winter,
je wortels uitgerooid,
een nieuwe cyclus komt er aan.
En in de sky, meer horizon ontplooit.

Ik zal je missen, Zilverspar van ons !

ria
3 augustus 2005