Mijn zoon

Ik draag je in mijn hart
mijn kind, al ben je
niet uit mij geboren;
vanaf ‘t eerste ogenblik
heb ik jou oprecht bemind.
Voor immer, zullen wij
elkaar toebehoren.

Wat is de liefde toch
een groot en wonder geschenk
dat mensen zó van elkaar
kunnen houden,
geen grenzen, geen barrières,
wel delen met mekaar
en elkaar toebehoren.

Jij kwam in ons gezin,
als jongste van de bende.
Al gauw had je dolle pret,
slechts één probleem,
je hield niet van je bed.

Je nestelde dan bedeesd
tussen vake en moeke in.
Het leek wel of het zo
al jaren was geweest.
Jij hoorde erbij,
zo voelden wij het aan,
voor ons, voor jou, had
niets mooiers kunnen bestaan!

Het was een heerlijke zomer,
toen je bij ons kwam.
Je speelde zo graag in de tuin,
met zussen en broer…en
al was je huidskleur bruin
de zon deed je zo mooi blozen.

Wat een liefde, wat een vreugde,
wij hebben voor elkaar “gekozen”

Vele jaren zijn voorbij gegaan,
weldra word je dertig,
en al koos je ook
je eigen weg te gaan
de band werd alsmaar sterker.

Ik denk zo graag terug
aan dat jongetje van twee,
met zijn oogjes als sterren
en de stralende glimlach,
die bracht hij uit
het verre India mee.

Ik wens je veel geluk, mijn zoon,
waar ik zoveel van hou;
Mijn hart is vervuld van
dankbaarheid,
om wie je bent, om wat je geeft;
“daarom” hou ik van jou!

Al woon je niet meer
in de buurt, ons huis,
eens jouw thuis,
staat altijd voor je open.

Af en toe ben je er weer,
nog dikwijls,
laat ons hopen…

mam. - 23.2.2006