De Claire Matin hebben we duchtig gesnoeid dit jaar. Het zal eventjes langer duren voor- aleer deze roos opnieuw zal bloeien, maar dan doet ze het overheerlijk en heel lang. Op hoop van zegen.
Als poedersneeuw ligt poëzie. Eén uur niet langer ach, zo onvoorstelbaar puur als niets daarná stuifmeel en vogelveertjes. Al wat op aarde valt verliest zijn duur.
Natuur en Poëzie
geven mij adem
en soms ook vleugels...........
Ik ben zeventig, maar
voel me jong van hart.
Gehuwd, vier kinderen,
drie schoon-kinderen,
tien kleinkinderen.
Kortom,
GELUKKIG en DANKBAAR!
Telkens als ik onze woning betreed, de warmte ervaar van de vertrouwde dingen, gaat naast de blijdschap in mijn hart een waarschuwing aan mijn geest ontspringen
Waaraan heb ik dit verdiend, terwijl zovelen armoe lijden? Geen huis, geen dak, geen eigen plek. Zo weinig vreugde en verblijden.
Verjaagd, verdreven, ook van eigen bodem, soms eeuwig op de dool, Als straatkind geboren, later stervend in een riool.
Onrechtvaardig is de wereld, waarom laten wij dat toe. Waarom koesteren wij onze welvaart en staan al die ellende toe?
Ik steek mijn hand in eigen boezem, leg mijn geweten niet het zwijgen op. Helaas, ook ik, zoals nog velen kennen het antwoord niet hierop!
Eens las ik dat de liefde “van mens tot mens”, veel meer waard is, dan alle liefde tot de mensheid. Misschien is dit wel een antwoord en realiseerbaar, dit is mijn innigste wens.
Er groeien madeliefjes in het gazon, verscheidene plekken staan helemaal vol. Voor mij is't geen onkruid, ze ogen zo lief. Hier wordt dan ook niet geschoffeld of gewied.
Lang geleden, op zijn korte beentjes kwam hij aangespurt, in zijn mollige handje een bloempje "madelief" " moeke, voor u " en met een dikke zoen, zo deed mijn eigen kapoen.
Hij was toen drie, nu bijna acht, kleinzoon met stralende oogjes op mij wacht, "ablief, oma - voor jou," ik drukte hem tegen mij aan "dank lieve schat weet jij wel hoeveel ik van je hou?"
oma
neergeschreven op Seniorennet - forum poëzie op 9 januari 2008 ria
Vertrouwen
is liefhebben
Schrijven
een luchtverhaal...
Zonsopgang
van uit de tuin
Brevier
‘k Zat bij nen boom te lezen, al in mijnen brevier; de zunne kwam gerezen, gelijk een kole vier; de blijde vogels dronken de dreupels van den mei, de morgenperelen blonken en brandden in de wei, lijk vier: 'k zat bij nen boom te lezen, al in mijnen brevier!
Guido Gezelle
Is het leven even mild
voor iedereen?
Waardigheid
Wie zal ons zeggen wat waardig leven is en sterven?
Wie zal ons zeggen wat de zin is van lijden en aftakeling?
Als ik niet geloof in een leven na de dood, heeft lijden geen enkele zin.
Als ik mijn leven, mijn lijden en mijn sterven, ten einde toe beleef deel ik in Zijn Verrijzenis.
Wat is waardigheid?
Vroeger was ik bang om in de buurt van een stervende te zijn.
Sinds ik enkele keren dicht bij een geliefde mocht zijn, die haar kruis ten einde droeg, kijk ik met andere ogen naar lijden en dood.
Wij zien alleen de buitenkant, de pijnlijke kant, ook voor hen, die naast de lijdende mens staat.
Wij kunnen niet weten, wat zich afspeelt in de ziel die zo dichtbij is, in de ontmoeting met haar Schepper.
…echter, ik heb blinde ogen zien opengaan, een gelaat zien ontspannen in vredig overgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten