Broos

portret
oude vrouw
van Carin
Nieuwenhout






Met voorzichtige pasjes
kwam ze binnengesloft.
Het oude salon
rook naar boenwas
en vergane glorie.

Schaars daglicht scheen
door de gordijnen.
" Lucht, frisse lucht,"
zuchtte zij.
Moeizaam schoof ze
de gordijnen in de plooi.

Haar spille-armen
kraakten ei zo na als
het versleten raamkozijn.
Een laatste wils-inspanning;
toen...gaf het eindelijk toe.
Open, keek ze op het landschap,
op het landschap van haar ziel.
Mijn God,
wat was ze moe.

Zuurstof, ze hapte gretig
naar de heldere lucht.
De ingevallen borstkas,
zoog haar oude longen vol.
Haar perkamenten wangen
kleurden lichtjes roos.
Mijn God,
wat was ze broos.

Een milde zonnestraal
verlichtte haar gelaat;
eens was ze jong en mooi,
begeerd, bemind, getalenteerd
nu rimpelig en grijs
Mijn God,
wat is ze wijs.

In haar oude ogen schittert
nog een heldere ziel;
niet ver meer
van het afscheids-uur.
Mijn God,wat is ze
edel, gaaf en puur.

ria
datum onbekend, ergens in 2006