Nog zitten vogels in je takken
en streelt de wind je kale kruin.
Je staat zo statig en heel recht,
toch is de strijd voorgoed beslecht.
Geen zilver meer en ook geen toekomst,
stilaan wordt alles ondermijnd;
hoe kan het toch dat jij
zolangzaam-aan bent weggekwijnd?
Mooi was je in je frisse lentetooi,
maar meer nog hield ik van je in de winter,
als alles grauw en kaal was
en jij de zilver-trotse-den in onze tuin,
in wit of ijs, je winterkleed
met hier en daar en af en toe
een vonkje licht een straaltje zon.
zo hielp jij met hoop die winter overwon.
Ik heb de jaren niet geteld
en evenmin je lengte,
acht hoog misschien
en amper twintig jaren jong,
leek je zo sterk en zeker van jezelf.
Heb ik je niet genoeg omarmd ?
of weinig ook bedankt,
of was je van al dat rechtop staan
gewoon te moe,
ach, wat doet het er nog toe.
De laatste maanden werd je zilver bruin,
er rest nu enkel nog 'n kale kruin.
Maar ook je dode silhouet,
vind ik nog altijd mooi.
Ik wil je danken voor de
jarenvreugd' die jij ons schonk.
Al was je dan geen mens,
je leefde in het hart van onze tuin
08.06.04 ria
Geen opmerkingen:
Een reactie posten