Het is een komen en gaan
een gaan en komen,
van verlangens
en van stille dromen,
de herfst met zijn bruin-geel gelaat
en een vriendelijk
vrouwke dat uit
haar venster staart.
Ginds ziet ze zichzelf
nog spelen,
langs de akkers
en in de bosgroene dreven,
met broers en met zussen
een bonte bende op rij,
diep in haar hart
een zucht, ook een traan,
die tijd is voorbij.
Als enige en laatste staart
zij in de verte,
geen broers meer, geen zussen,
geen kinderen, geen man.
Toch glimlacht zij even,
als zij denkt
aan haar lange leven.
Niet altijd rozen zonder doornen,
soms boze woorden
die ze niet zo graag hoorde.
ze deelde haar leven,
bracht zon waar zij ging,
haar huisje, dat hutje
aan de rand van de hei,
dat was een warm nestje
daar voelde zij zich vrij.
De vogels vertrokken
naar zonniger oorden,
spoedig zal men
over het stille gehucht
de doodsklokken horen.
Ze maakt zich geen zorgen,
voelt zich blij en geborgen,
weldra begint haar laatste reis.
Haar hart, zoals altijd
geduldig en warm
zal langzaam aan stoppen
en haar ziel, licht en helder
die vliegt als de vogels
naar een ver Paradijs.
Tot weerzien!
ria - september 2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten