Ongeboren stilte

Wat is het stil hier, Mammie,
wat is het fijn,
zo heel dicht in
en bij jou te mogen zijn.

Met mijn kleine oortjes,
elf weken jong
hoor ik jouw lieve hartenklop,
zachtjes, maar toch sterk.
Wat is het heerlijk Mammie
zo stil bij jou te mogen zijn

Leven Mammie, wat is leven
en duurt dat lang,
of is het maar voor even?
Voel je mijn kleine voetjes
zachtjes duwen in jouw zij,
maakt je dat niet reuze blij?

Straks droom ik Mammie
van ons beiden
en hoe het later gaat;
soms hoor ik zacht gefluister,
ben jij dat liefste Mammie
die stilletjes met me praat?

Maar als ik beter luister,
o, wat doet mij dat verdriet.
ik stop mijn kleine oortjes.
Ik ben het kindje in uw schoot,
mammie, vergeet dat niet,
ik wil niet dood?

Ik reis in jou en met je mee,
Mammie, ik ben zo bang,
hier is het niet meer stil.
Zie dan toch die lange gang,
mensen draven aan
en doen hun eigen wil.

Ze hebben jou overtuigd,
o lieve Mammie mijn.
Als jij mij nu laat wegdoen,
na alle gruwelijke pijn,
zal het voor mij
en nog meer voor jou
zo stil, zo vreselijk stille zijn,

Mammiiiiiieeeee

ria - oktober 2007


Dit gedicht krijgt een vervolgverhaal

De oude schommel

Even een frisse neus halen,
Klik dan hieronder:

http://ria39.blogspot.com/2009/04/de-oude-schommel.html

Verbondenheid

Niet zoveel is er nodig om gelukkig te zijn,
en licht in de ogen te dragen,
een paar mensen nabij,
en een plek waar men brood
en wat vriendschap mag vragen.

Niet zoveel is er nodig om gelukkig te zijn
en hoop in het hart te dragen
een paar woorden van troost
een paar woorden van trouw
een bloem, een lief kind
en wat warmte voor koude dagen.

Niet zoveel is er nodig om gelukkig te zijn,
en met God verbonden te leven,
een bereid en een goed hart,
een hand op het hoofd van wie lijdt,
en de andere hand leeggegeven.

Niet zoveel is er nodig om gelukkig te zijn
en met blijdschap naar morgen te kijken,
een weg te gaan,
God mag weten waarheen,
Hij is lief en begaan,
met ons lot als geen één.

Hij bewaart onze droom
als geheim is zijn hand,
en geneest alle pijn
in dat andere land
dat de hemel zal zijn.

Niet zoveel is er nodig
om heilig te zijn.

Auteur onbekend

Ik wens u een mooie lentedag
ria

Mijn zoon

Ik draag je in mijn hart
mijn kind, al ben je
niet uit mij geboren;
vanaf ‘t eerste ogenblik
heb ik jou oprecht bemind.
Voor immer, zullen wij
elkaar toebehoren.

Wat is de liefde toch
een groot en wonder geschenk
dat mensen zó van elkaar
kunnen houden,
geen grenzen, geen barrières,
wel delen met mekaar
en elkaar toebehoren.

Jij kwam in ons gezin,
als jongste van de bende.
Al gauw had je dolle pret,
slechts één probleem,
je hield niet van je bed.

Je nestelde dan bedeesd
tussen vake en moeke in.
Het leek wel of het zo
al jaren was geweest.
Jij hoorde erbij,
zo voelden wij het aan,
voor ons, voor jou, had
niets mooiers kunnen bestaan!

Het was een heerlijke zomer,
toen je bij ons kwam.
Je speelde zo graag in de tuin,
met zussen en broer…en
al was je huidskleur bruin
de zon deed je zo mooi blozen.

Wat een liefde, wat een vreugde,
wij hebben voor elkaar “gekozen”

Vele jaren zijn voorbij gegaan,
weldra word je dertig,
en al koos je ook
je eigen weg te gaan
de band werd alsmaar sterker.

Ik denk zo graag terug
aan dat jongetje van twee,
met zijn oogjes als sterren
en de stralende glimlach,
die bracht hij uit
het verre India mee.

Ik wens je veel geluk, mijn zoon,
waar ik zoveel van hou;
Mijn hart is vervuld van
dankbaarheid,
om wie je bent, om wat je geeft;
“daarom” hou ik van jou!

Al woon je niet meer
in de buurt, ons huis,
eens jouw thuis,
staat altijd voor je open.

Af en toe ben je er weer,
nog dikwijls,
laat ons hopen…

mam. - 23.2.2006

Mijn kind

Ik mis je

in gedachten ben ik zo vaak bij jou,
jij kan niet vermoeden
mijn kind, hoe dikwijls ik aan jou denk.

ik weet dat je gelukkig bent en dat
is voor een moeder wel het allerbelangrijkste.

maar toch, mijn kind, hoe ouder ik word,
hoe meer ik je mis in de kleine dingen
van elke dag, gewoon vertellen
en naar elkaar luisteren,
als vriendinnen onder elkaar.

jij hebt jouw drukke leven, ver weg,
over zee en oceaan en al weten we wel hoe en
waar je leeft, toch gaat er veel aan ons voorbij
want de afstand brengt ook vervreemding mee.

jij denkt dat je nog weet hoe wij leven,
maar wij worden ouder, soms ook ziek,
jij kunt er dan niet zijn.
soms zelfs, laten we het jullie niet weten
opdat je niet te ongerust zou zijn.

zo groeit er, ongewild, vervreemding,
want jij hebt je drukke leven en de
vluchtige kontakten kunnen niet verhinderen
dat we steeds minder van elkaars leven weten.

ik heb ermee leren leven,
want ik wil jouw geluk niet verstoren,
maar gemakkelijk is het niet.

als we nog wat ouder, misschien heel ziek
zullen zijn, als onze laatste dag aanbreekt,
zal jij waarschijnlijk niet aanwezig zijn.

zoals wij allemaal stonden rond het sterfbed
van mijn moeder, die dat zo had gehoopt.

ik heb leren leven met de gedachte
dat jij er misschien niet zult zijn.

maar weet mijn kind, dat ik dit alles slechts
aankan, omdat ik zoveel van je hou
en jouw levenskeuze respekteer.

leef jouw leven, in en met je gezin,
vervul de opdrachten die je zijn toevertrouwd
en wees gelukkig met elkaar.

ik blijf elke dag aan je denken
en voor jullie bidden.

je moeke
07.02.06

Een oud maar mooi geschenk

juni 2007
bedolven
onder de
witte rozen,
"Guirlande
d'amour"






Jaren geleden kregen we van een goede vriend
een oude watersteen in blauwe hardsteen,
met was aanpassingen werd hij in de tuin ge-
plaatst, waar hij 's zomers zorgt voor een
heerlijke watertoets en 's winters als
voederplaats voor de vogels, die er dan ook
talrijk op afkomen. Kijkt U mee?


Hier fluit
AMADEUS
onze fliere-
fluiter
"watermusic"
en de
appeltjes
groeien
'als kolen'!




















metamorfose - januari 2009


enkele
dagen
later










maart 09
het voederen
is voorbij,
maar nog
even wachten
op de waterpret

Zolang er kans is op vorst mag er geen water
in deze prachtige oude waterkuip, of de steen
zou kunnen barsten en dat zou echt zonde zijn.
Na de laatste nachtvorst komt Amadeus uit zijn
winterslaap en fluit hij zijn nieuwste water-
melodieën, terwijl er plantjes in het water
gedijen, vogels een bad nemen en libellen er
hun sierlijkste liefdesdansen opvoeren.

Dat noem ik genieten, doorheen elk seizoen,
zelfs als is het op een paar vierkante meter.
Alles leeft er!

ria - 22.03.09

Onze rozen, onze lievelingen...

De Claire Matin hebben we duchtig
gesnoeid dit jaar.
Het zal eventjes langer duren voor-
aleer deze roos opnieuw zal bloeien,
maar dan doet ze het overheerlijk
en heel lang. Op hoop van zegen.

Ik vlieg de tuin in!!!
ria

Zilverden

Het eerste deel van dit gedicht
heb ik eerder op dit blog geplaatst.
Het gaat nu vooral om het vervolg

deel 1.
Bomen sterven staande.

Nog zitten vogels in je takken en
streelt de wind je kale kruin.
Je staat zo statig en heel recht, toch
is de strijd voorgoed beslecht.
Geen zilver meer en ook geen toekomst,
stilaan wordt alles ondermijnd;
hoe kan het toch dat jij zo
langzaam-aan bent weggekwijnd?


Mooi was je in je frisse lentetooi,
maar meer nog hield ik van je
in de winter, als alles grauw en kaal
was en jij de zilver-trotse-den in
onze tuin, in wit of ijs, je winterkleed
met hier en daar en af en toe
een vonkje licht een straaltje zon.
zo hielp jij met hoop die winter overwon.


Ik heb de jaren niet geteld en evenmin
je lengte, acht hoog misschien en amper
twintig jaren jong, leek je zo sterk
en zeker van jezelf.
Heb ik je niet genoeg omarmd ? of
weinig ook bedankt, of was je van al
dat rechtop staan gewoon te moe,
ach, wat doet het er nog toe.


De laatste maanden werd je zilver
bruin, er rest nu enkel nog 'n kale kruin.
Maar ook je dode silhouet,
vind ik nog altijd mooi.
Ik wil je danken voor de jaren
vreugd' die jij ons schonk.
Al was je dan geen mens,
je leefde in het hart van onze tuin

08.06.04 ria.b


deel 2
Zilverspar, 2 jaar later,

Gekneusd, ontschorst, gehavend
over al je leden,
je bent er nog, al
hoor je dra tot het verleden.

Een bosduif, zilvergrijs en rond,
houdt even nog de wacht.
En koestert zich in de zon,
die heerlijk lacht.

Een foto, op jouw magere tak,
zij, goed gevoed
en mooi van veren
En jij, wat oog je nu toch zwak.

Regelmatig, in je dood skelet,
vogels die nog komen zonnen,
geen zacht, wel een gewillig bed
ach, geef je nu toch maar gewonnen,

Je ZIEL is weggevloden,
ieder jaar een beetje meer,
het doet wel pijn
toch zal er nooit een einde zijn.

Als je wordt gekapt, straks in de winter,
je wortels uitgerooid,
een nieuwe cyclus komt er aan.
En in de sky, meer horizon ontplooit.

Ik zal je missen, Zilverspar van ons !

ria
3 augustus 2005

Ver weg

Ze is het niet maar ze zou er gerust
voor kunnen doorgaan,
ons kleindochtertje in het verre Afrika.
Onze kinderen hebben niet graag dat ik
foto's plaats van de kleinkinderen.
Ik begrijp dat wel en doe het dan ook niet.

Mooi weekend,
ria

Open haard

Vroeger hadden wij een open haard,
zo gezellig, maar ook wel gevaarlijk
toen onze kinderen nog klein waren.

Een andere reden dat we de haard door
een houtkachel vervangen hebben,
is dat je veel meer stralingswarmte hebt
van de kachel, die in gietijzer (fond) is.

Bovendien jaag je de houtblokken ook niet
door de schouw, maar brandt een kachel zuiniger.

Nu ik dit nog eens overlees, een kachel is
natuurlijk ook gevaarlijk voor kleine kinderen,
alhoewel we er toch bijna allemaal mee opgegroeid zijn.

Ik weet niet op in Nederland dezelfde termen
gelden, als hier bij ons in Vlaanderen;
bv. een continue, een cuisinière, een duveltje
en een Leuvense stoof.
De volgende dagen kom ik terug met meer uitleg
en foto's over de verschillende soorten kachels.

Weet U er meer over, of hebt U foto's of
ervaring hierover stuur het mij gerust door,
dan verwerk ik het in een volgend artikel.

natuurentuin@scarlet.be

of

natuur.ria@gmail.com

Dank bij voorbaat,
ria

Wonder

De natuur, voor mij een wonder
een geschenk aan elke mens,
ik word er blij van en gezonder
en deel graag van die overvloed.

Als ik slenter in de tuin
de geuren veel, die mij bedwelmen
speelsheid, schoonheid, stil genieten,
het leven hier is rijk en goed.

Kleuren in al rijke tinten
vogelzang en bijen-zoem, nevels
die mij zacht omhullen, regen,
zon en hemel, die ons leven doet

Voor velen is dit slechts
een spel van de natuur,
voor mij veel meer, het steeds
vernieuwen van het scheppingsuur.

Dank mijn God,
wat ben je groot en goed.

ria
28 juni 2005

Mijn vriendje

kijk
hoe deze
sportieve
eekhoorn
zich
vastklikt
tijdens
het eten!


ik prijs
mezelf
gelukkig
dat ik
een mens
ben.


klik op foto om te vergroten...

Ik wens iedere bezoeker tijdens dit
weekend, zon aan de hemel en in het hart.
ria

Onveranderlijke poëzie.

Vier uur en zondagnamiddag.
Misschien bijna voorjaar, misschien
zijn de wilgenkatjes te zien
aan dezelfde tak die ik zag
toen ik een knaap was van tien.

(Ik zat in de tuin bij de haag
roerloos gehurkt aan de sloot.
Op het water van liggend lood
zonder verloop draaide traag
de kleine papieren boot

met versregels vol die ik schreef,
een toegevouwen gedicht
naar nergens en niemand gericht
dat op het oppervlak dreef
tot het wegzonk uit mijn gezicht.)

Zondagnamiddag vandaag,
de tuin en de sloot en de haag
en de wilgekatjes. Ik zie
onveranderlijke poëzie.

Anton Van Wildenrode

Leven

Leven, het is gegeven zijn;
'omarm met liefde de broze dingen
van ons menselijk bestaan.'

In de ijle lucht en het blauw
van de hemel, gewoon maar zingen,
en voor ieder mens ook openstaan.

Het is de dingen noemen, ze beroeren
en met gulheid liefde geven.
Het is delen van armoe en van overvloed.

Gelukkig maken en daardoor beloond
worden met gelukkig zijn.
Leven - liefde - geluk,
en vooral tevreden zijn.


ria - 05.09.2005

Vasten

Feesten en vasten

Er zijn dagen om te feesten
en dagen om te vasten.
Als er verbondenheid is
met elkaar en met God,
dan mag het gevierd worden,
want dan is leven een feest.

Maar als de verbondenheid zoek is,
is het tijd om te vasten,
want dan zijn inkeer en omkeer
dringend nodig.

Je moet niet vasten
terwijl er leven is in overvloed.
Je moet dan danken.
Maar feesten
waar verbondenheid ontbreekt
is een leugen en een vlucht.

Auteur onbekend

Aan iedere bezoeker wens ik dagen
van inkeer en versobering,
naar lichaam en ziel.
Vasten noemen wij nu "Veertigdagentijd".
Minder op onszelf en meer op de
anderen gericht.
En voor hen die gelovig zijn:
"met God, Jezus als middelpunt, op weg
naar de bevrijding van Pasen."

ria
24.02.09

Tanka

Uit de oude doos

In het stille huis aan de stille straat
woont een vrouwtje oud en versleten.
Haar blik, nog helder dwaalt over
het landschap voor haar deur,
en door het landschap van haar leven.

Waarom is zij zo stil? Waarom ook zo
alleen? Haar hart is groot, aan liefde
geen gebrek. En toch is zij alleen.
Haar deur staat altijd op een kier,
geen mens die dat wel merkt,
toch straalt haar lach naar iedereen.

Jij kleine, stille vrouw, ik heb je herkend.
Je bent mijn medemens,
voortaan wil ik van je houden.
Opdat je niet alleen zal zijn,
als je aan de grote reis begint.
En 'n glimlach je gelaat mag sieren,
terwijl je vol vreugde zeggen kan
"ook ik werd bemind"

ria 7 juni 2005

Regen

Regen valt bij bakken uit de hemel,
komt niet klagen,
het is een zegen,
voor plant en gras en groen
voor mensen zonder verleden
en zij die strompelen,
zó, zonder iets te doen.


‘Wordt wakker’ mensen van deze tijd,
zien jullie het niet gebeuren?
De eenzaamheid en
de gesloten deuren.
Zelfs als de regen klettert op het dak,
of droogte mens tot stof herleidt,
geen haan die kraait,
ieder in zijn eigen hoekje
dat heet: “genoegzaamheid.”.


REGEN valt bij bakken uit de hemel;
de aarde wordt nu opgekuist,
Reikt ook uw handen,
weg met die gebalde vuist.
Het is nog niet te laat, veel
kan er nog gebeuren,
zoals het openen
van jullie deuren,
het ontgrendelen van jullie hart!

ria
25.06.06

CARNAVAL

Carnaval-Krysos,

lees op mijn andere blog.

Moederpoes

Deze leuke foto
deed mij denken
aan een oud tafereel.



Een tafereel van thuis, van lang geleden.

"Onze poes" had poesjes gekregen;
waar? in de mand,
onder de keukentafel
met het nog te strijken wasgoed.

Het was een leuk en vertederend gezicht,
maar, niet de geschikte plaats.

Dus, verhuisden we met zachte dwang,
moederpoes en haar kroost
op een paar wollige doeken
naar een meer geschikte omgeving.

Een nacht ging voorbij,
maar toen we 's morgens de gordijnen
aan het keukenraam wegschoven,
zat moederpoes reeds klaar
met heel haar kroost.

Eén voor één had ze hen, alle vier,
zo'n twintig meter ver gedragen.
Wie zou bij zo'n moederliefde
onbewogen blijven.

De wasmand werd poezenmand
en haar kroost groeide op in de
nabijheid van het grote nest,
het mensennest, waar zij, zo
dacht ze wellicht, ook thuishoorde.

Het was niet de mooiste,
maar wel de beste poes,
die ik ooit heb gekend.

ria - 20.02.09